Lewis & Short

occātor, ōris, m. [occo],

  1. I. a harrower, Col. 2, 13, 1; cf.: occatorem Verrius putat dictum ab occaedendo quod caedat grandis globos terrae, cum Cicero venustissime dicat ab occaecando fruges satas, Paul. ex Fest. p. 181 Müll.
    Trop.: sator sartorque scelerum, et messor maxume. Ty. Non occatorem prius audebas dicere? Plaut. Capt. 3, 5, 3.
  2. II. Personified, the Roman god who prospered the harrower’s work, Serv. Verg. G. 1, 21.