Lewis & Short

dī-jūdĭco, āvi, ātum, 1, v. a.

      1. 1. With the idea of the verb predominating, to judge by discerning or distinguishing; to decide, determine (class.).
    1. A. Prop.: ego dicam, quod mihi in mentem venit: tu dijudica, Ter. Heaut. 5, 2, 33; so absol., Quint. 12, 7, 8 al.: aliena melius quam sua, Ter. Heaut. 3, 1, 98: callide verbis controversias, non aequitate, Cic. Caecin. 17, 49; so, controversiam, id. Fin. 3, 2, 6: causam, Liv. 40, 16: litem, Hor. C. 3, 5, 54 et saep.
      With acc. and inf.: quam (sc. uxorem) omnium Thebis vir unam esse optimam dijudicat, judges, accounts, Plaut. Am. 2, 2, 45.
      With rel. clause: neque dijudicari posset, uter utri virtute anteferendus videretur, Caes. B. G. 5, 44 fin. al.
    2. B. Transf., to decide by arms: dijudicatā belli fortunā, Caes. B. C. 2, 32, 6: discordiae civium ferro, Vell. 2, 3, 3.
  1. II. With the idea of the particle predominating, to discern by judging; to distinguish (between two): vera et falsa, Cic. Ac. 2, 33, 107; cf.: recta ac prava, id. de Or. 3, 50, 195: jus et injuriam, honesta ac turpia (shortly before: legem bonam a mala dividere), id. Leg. 1, 16, 44: amorem verum et fictum, id. Fam. 9, 16, 2: benevolum et simulatorem, Q. Cic. Pet. Cons. 10; also: vera a falsis, veri similia ab incredibilibus (with distinguere), Cic. Part. 40, 139: inter has sententias, id. Tusc. 1, 11, 23; for which simply: sententias subtilissime, Gell. 2, 7, 2.
    With rel. clause: dijudicandum est, immodicum sit an grande, Plin. Ep. 9, 26, 6.