Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

raudus (also rōdus and rūdus), ĕris, n. [kindr. with rudis; cf.: crudus, crudelis], a rude mass; hence, in partic., a piece of brass used as a coin (an old word): rodus vel raudus significat rem rudem et imperfectam. Nam saxum quoque raudus appellant poëtae, ut Attius in Menalippo: manibus rapere raudus saxeum grandem et gravem. Vulgus quidem in usu habuit non modo pro aere imperfecto, sed etiam pro signato … in aestimatione censoriă aes infectum rudus appellatur, Fest. s. v. rodus, p. 265 Müll.: aes raudus dictum, Varr. L. L. 5, § 163 ib.: olim aera raudera dicebantur, Val. Max. 5, 6, 3: χαλκὸς ἀνέργαστος rudus, Gloss. Philox.: sculptor ab eris Rudere decoctam consuevit fingere massam, Prud. Apoth. 792: cum rudera milites jacerent, Liv. 26, 11, 9 Weissenb.

1. rūdus, ĕris, n., stones broken small and mingled with lime for plastering walls, paving floors, etc.

  1. I. In gen., Vitr. 7, 1: rudus inicere solo, Plin. 36, 25, 62, § 186; Pall. 1, 9, 4; 11, 2 Mai: aedificia tecta rudere aut pavimentis, Auct. B. Alex. 1, 3: rudere, non tegulis teguntur, Auct. B. Hisp. 8, 2: pingue, i. e. rich soil, Col. poët. 10, 81.
  2. II. In partic., old rubbish, of the stones, plaster, etc., of decayed buildings (rare and not ante-Aug.): ruderi accipiendo Ostienses paludes destinabat, Tac. A. 15, 43.
    In plur.: alveum Tiberis laxavit ac repurgavit, completum olim ruderibus, Suet. Aug. 30; id. Vesp. 8.