Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ŏb-ĕo, īvi or ĭi (obivi, Verg. A. 6, 801; Aus. Epit. 32, 4; Anthol. Lat. 4, 97, 1; contr. obit for obiit, Lucr. 3, 1042; Luc. 9, 189; Juv. 6, 559), ĭtum, 4 (lengthened form, obinunt obeunt, Paul. ex Fest. p. 189 Müll.), v. n. and a.

  1. I. Neutr., to go or come to or towards, to come in, to go to meet, go against (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. In gen.: donec vis obiit, until force intervene, Lucr. 1, 222: dum acris vis obeat, id. 1, 247: obit infera Perseus in loca, Cic. Arat. 465 (Grot. 718): ad omnes hostium conatus, to go to meet, to oppose, Liv. 31, 21.
    2. B. In partic.
      1. 1. Of constellations, to go down, to set: abditur Orion, obit et Lepus abditus umbrā, Cic. Arat. 46, 3 (Grot. 716); Stat. S. 2, 1, 210: an sidera obirent, nascerenturve, Plin. 2, 26, 24, § 95.
        Of the sun: in reliquis orientis aut obeuntis solis partibus, Cic. Rep. 6, 20, 22: in undis Sol fit uti videatur obire et condere lumen, Lucr. 4, 433.
        Hence, to pass by: tres noctes, Plaut. Truc. 1, 1, 11.
      2. 2. Pregn., to fall, perish (syn.: occido, pereo, occumbo).
        Of cities: et Agamede obiit et Hiera, Plin. 5, 31, 39, § 139; id. 5, 29, 31, § 117.
        Hence, to die: malo cruciatu ut pereas atque obeas cito, Plaut. Ep. 3, 4, 76; Lucr. 3, 1045; tecum vivere amem, tecum obeam libens, Hor. C. 3, 9, 24: simul se cum illis obituros, Liv. 5, 39, 13: gaudio, to die of joy, Plin. 7, 53, 54, § 180: morbo, of a disease, id. 11, 37, 71, § 187; Vell. 2, 47, 2; 2, 102, 1; Tac. A. 3, 6; Suet. Aug. 63; id. Tib. 39; id. Ner. 3; Plin. Ep. 3, 7, 10; 6, 2, 5: voluntariā morte obiit, Suet. Galb. 3 fin.; Vell. 2, 8, 7; Eutr. 7, 17: morte subitā, id. 8, 15: repentinā morte, id. 10, 17; Ambros. Ep. 53, 3.
  2. II. Act. (freq. and class.), to go or come to a thing or place.
    1. A. In gen.: Acherontem nunc obibo, Enn. ap. Paul. ex Fest. s. v. ob, p. 201 Müll. (Trag. v. 278 Vahl.): tantum restitisset urbis, quantum flamma obire non potuisset, to reach, Cic. Cat. 3, 10, 25.
    2. B. In partic.
      1. 1. To travel over or through; to wander through, traverse, visit: nec vero Alcides tantum telluris obivit, Verg. A. 6, 801: tantas regiones barbarorum pedibus obiit, Cic. Fin. 5, 29, 87: villas, to visit, id. Fam. 7, 1, 5: comitia, id. Att. 1, 4, 1: cenas, id. ib. 9, 13, 6.
      2. 2. To run over with the eyes, to survey, review: oculis exercitum, to survey, Plin. Ep. 3, 7, 13: omnia visu, Verg. A. 10, 447.
        In speaking, to go over, mention, recount: oratione omnes civitates, to enumerate, Cic. Verr. 2, 2, 51, § 125.
      3. 3. To go around, surround, overspread, envelop (poet.): chlamydem limbus obibat Aureus, Ov. M. 5, 51: clipeum, Verg. A. 10, 482.
      4. 4. To apply one’s self to, to engage in, attend to any business or undertaking; to enter upon an office; to discharge, perform, execute, accomplish any thing: obeundi negotii studio tot loca adire, Cic. Imp. Pomp. 12, 34: hereditatum obeundarum causā, to enter upon, take possession of, id. Agr. 1, 3, 8: facinus, id. Cat. 1, 10, 26: pugnas, to engage in battle, Verg. A. 6, 167; Val. Fl. 3, 710: judicia, Cic. de Or. 1, 38, 173: legationem, to enter upon, undertake, id. Att. 15, 7; Nep. Dion. 1, 4: consularia munera, Liv. 2, 8: munus vigiliarum, id. 3, 6: publica ac privata officia, Just. 41, 3, 4: neque privatam remneque publicam, Cic. Imp. Pomp. 17, 53: ne ad omnia simul obire unus non possit, Liv. 10, 25, 14: rusticum opus, Col. 12, 3: bella, Liv. 4, 7: sacra, id. 1, 20: imperia, to perform, execute, Stat. Achill. 1, 149.
      5. 5. To meet: vadimonium, to meet one’s bail, appear at the appointed time, Cic. Quint. 17, 54: diem, to appear on the day appointed, id. Lael. 2, 7; id. Phil. 3, 8, 29; id. Att. 13, 14, 1: annum petitiones tuae, i. e. to be a candidate the first year the law permits, id. Fam. 10, 25.
        Hence, diem suum obire, to die: ea diem suom obiit, Plaut. Cist. 1, 3, 27; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2; Gell. 6, 8, 6; so, diem supremum, Nep. Milt. 7, 6; and simply, diem, Suet. Vesp. 1: mortem, Plaut. Aul. prol. 15; Cic. Phil. 5, 17, 48; hence, in the pass.: morte obitā (sc. ob rem publicam), id. Sest. 38, 83.
        Hence, P. a. (anteand post-class.): ŏbĭtus, a, um, for mortuus, dead, Liv. Andron. ap. Prisc. p. 869 P.: obiti, the dead: obitis libatione profunditur, App. de Mund. p. 68: OBITAE, Inscr. Orell. 2673.

1. ŏbĭtus, a, um, Part., from obeo.

2. ŏbĭtus, ūs (gen. obiti, App. Dogm. Plat. 2, p. 24 med.), m. [obeo].

  1. I. A going to, approaching; an approach, a visit (perhaps only ante- and post-class.; syn. adventus): obitu dicebant pro aditu, Paul. ex Fest. p. 188 Müll.: ecquis est qui interrumpit sermonem meum obitu suo? Turp. ap. Non. 357, 21 sq.: ut voluptati obitus, sermo, adventus suus quocumque adveneris, Semper siet, * Ter. Hec. 5, 4, 19 (obitus occursus: ob enim significat contra; ergo obitus aditus): civitatum multarum, App. M. 9, 13.
  2. II. A going down, setting (the class. signif. of the word; syn. occasus).
    1. A. Of the heavenly bodies: solis et lunae reliquorumque siderum ortus, obitus motusque, Cic. Div. 1, 56, 128; id. de Or. 1, 42, 187: lunae, id. N. D. 2, 7, 19; Lucr. 4, 393: stellarum ortus atque obitus, Cat. 66, 2: signorum obitus et ortus, Verg. G. 1, 257.
    2. B. Pregn., downfall, ruin, destruction, death, etc. (syn. interitus): post obitum vel potius excessum Romuli, Cic. Rep. 2, 30, 52; cf. of the same: post optimi regis obitum, id. ib. 1, 41, 64: posteaquam mihi renuntiatum est de obitu Tulliae, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 1: obitus consulum, id. Brut. 11, 10, 2: post eorum obitum, Caes. B. G. 2, 29 fin.: immaturus, Suet. Calig. 8: longum miserata dolorem Difficilesque obitus, her painful death, Verg. A. 4, 694: ducum, id. ib. 12, 501: post obitum occasumque nostrum, since my ruin (i. e. exile), Cic. Pis. 15, 34: omnium interitus atque obitus, id. Div. 2, 16, 37 (al. leg. ortus): dici beatus ante obitum nemo debet, Ov. M. 3, 137.
  3. III. (Acc. to obeo, II. B. 4.) An entering upon, undertaking a thing (post-class.): fugae, Tert. Fug. ap. Persec. 1.