Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

jūdex, ĭcis, com. (f.: et sumus, ut fateor, tam saevā judice sontes, Luc. 10, 368; cf. 227; Ov. M. 2, 428; 8, 24; Cic. Ac. 2, 28, 91; Petr. poët. 122, v. 174 al.) [jus-, 2. dico], a judge (class.).

  1. I. Lit.: judex, quod judicat acceptā potestate, Varr. L. L. 6, § 61 Müll.: verissimus judex, Cic. Rosc. Am. 30, 84: nequam et levis, id. Verr. 2, 2, 12, § 30: sanctissimus et justissimus plurimarum rerum, id. Planc. 13, 32: severissimi atque integerrimi, id. Verr. 1, 10, 30: apud judices causam agere, id. de Or. 2, 48, 199: habere aliquem judicem de re quapiam, id. Caecin. 17, 48: sedere judicem in aliquem, id. Clu. 38, 105: esse judicem de re pecuniaria, id. ib. 43, 120: aequum se judicem rei alicui praebere, id. Fam. 5, 2, 10: judici litem committere, Petr. 80: judicem ferre alicui, to offer or propose a judge to any one, which was done by the plaintiff: ni ita esset, multi privatim ferebant Volscio judicem, Liv. 3, 24: cum ei M. Flaccus, multis probris objectis, P. Mucium judicem tulisset, Cic. de Or. 2, 70, 285: judicem dicere, to name a judge, which was done by a defendant who was willing to submit the cause to a trial, Liv. 3, 56: dare judicem, to grant a judge, this was done by the prætor, who proposed the judges from whom the parties made their selection, Cic. Verr. 2, 2, 12, § 30; Plin. Ep. 2, 11, 5; Dig. 4, 4, 18: judices petere, to solicit judges, i. e. to ask that the cause be tried, not before the Senate, but before the ordinary judges, Plin. Ep. 2, 11, 2.
    Sometimes judex stands for consul: omnes Quirites, ite ad conventionem huc ad judices, Varr. L. L. 6, § 88 Müll.
  2. II. Trop., a judge, decider, umpire in any matter: cape, opsecro hercle, una cum eo judicem, Plaut. Most. 3, 1, 30, Lorenz ad loc.: aequissimus eorum studiorum existimator et judex, Cic. Fin. 3, 2, 6: non ego Daphnim Judice te metuam, Verg. E. 2, 27; cf.: judice me, in my judgment, Juv. 8, 188: se judice, id. 13, 3: judice te non sordidus auctor, Hor. C. 1, 28, 14: grammatici certant et adhuc sub judice lis est, id. A. P. 78: bonus atque fidus, id. C. 4, 9, 41: sermonum candide, id. Ep. 1, 4, 1: judex morum, i. e. a censor, Juv. 4, 12.

jūdĭco, āvi, ātum, 1 (judicassit for judicaverit, Cic. Leg. 3, 3, 6), v. a. [judex], to examine judicially, to judge, be a judge, pass judgment, decide (syn.: judicium facio, reddo; class.).

  1. I. Lit.: si recte et ordine judicaris, Cic. Rosc. Am. 48, 138: cum magistratus judicassit, id. Leg. 3, 3, 6: ordo alius ad res judicandas postulatur, id. Div. in Caecil. 3, 8: aliquid contra aliquem, id. Fl. 4, 11: judicare, deberi viro dotem, id. Caecin. 25 fin.: homo in rebus judicandis spectatus et cognitus, id. Verr. 1, 10, 29: judicantem vidimus Aeacum, Hor. C. 2, 13, 22: ad judicandum evocari, Suet. Galb. 14: ne aut spoliaret fama probatum virum, si contra judicavisset, Cic. Off. 3, 19, 77: de bene meritis civibus potestas judicandi, id. Mil. 2, 4: res, id. Phil. 1, 8, 20; id. Verr. 2, 2, 31, § 76: ex aequo et bono, id. Caecin. 23, 63: mihi tris hodie litis judicandas dicito, Plaut. Merc. 2, 2, 10.
    With kindred acc.: inclytum judicium, Poët. ap. Cic. Div. 1, 50, 114.
    Esp.,
    1. B. To condemn = damnare; quo jam diu sum judicatus, Plaut. Men. 1, 1, 20: judicati atque addicti, Liv. 6, 34, 2; 6, 14, 10: judicatum pecuniae, id. 6, 14, 3: quoad vel capitis vel pecuniae judicasset privato, id. 26, 3, 8: quique judicati pecuniae in vinculis essent, id. 23, 14, 3: judicare aliquem pecuniae, to fine, Gell. 20, 1, 47: alicui perduellionem judicare, Liv. 1, 26.
  2. II. Transf. beyond the legal sphere.
    1. A. To judge, judge of a thing: aliquid oculorum fallacissimo sensu, Cic. Div. 2, 43, 91: quod egomet multis argumentis jam antea judicāram, id. Fam. 3, 4, 1: sic statuo et judico, neminem, etc., id. de Or. 2, 28, 22.
    2. B. To declare, proclaim a person to be any thing: judicetur non verbo sed re, non modo non consul, sed etiam, hostis Antonius, Cic. Phil. 3, 6, 14: Deiotarum unum fidelem populo Romano, id. ib. 11, 13, 34: cujus rei exemplum pulcherrimum judicarem, Caes. B. G. 7, 77.
    3. C. To determine, resolve, conclude: de itinere ipsos brevi tempore judicaturos, Caes. B. G. 1, 40.
    4. D. To adjudge, make over to a person: nam ego ad Menaechmum nunc eo, cui jam diu Sum judicatus (al. quo), Plaut. Men. 1, 1, 20: judicata pecunia, Val. Max. 4, 1, 8.
      Hence, jūdĭ-cātus, a, um, P. a., decided, determined: mihi judicatum est deponere illam personam, I am determined, Cic. Fam. 7, 33, 2: res judicata, a decided matter taken as a precedent for other cases, id. Top. 5, 28; Quint. 5, 2, 1: infirmatio rerum judicatarum, Cic. Agr. 2, 3, 8.
      Also, sentenced, condemned: judicatum duci, Cic. de Or. 2, 63.
      Hence, subst.: jūdĭcātum, i, n., a matter judged or decided; a decision, judgment, precedent, authority: judicatum est id, de quo sententia lata est, aut decretum interpositum, Auct. Her. 2, 13, 19: judicatum est, de quo ante jam sententia alicujusconstitutum est, Cic. Inv. 2, 22, 68; id. Flac. 20, 48: quamvis postea judicatum fiat, tamen actio data non intercidit, Dig. 27, 3, 21.
    5. B. An award, a fine: solvere, Cic. Quint. 13, 44; 7, 29.
      Adv.: jūdĭcātō, deliberately (post-class.), Gell. 14, 1.