Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

imprŏbo (inpr-), āvi, ātum, 1, v. a. [2. in-probo], to disapprove, blame, condemn, reject (class.; syn.: culpo, vitupero, criminor, etc.): multi, qui domi aetatem agerent, propterea sunt improbati, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6 (Trag. v. 296 Vahl.): hoc negas te. posse nec approbare nec improbare, Cic. Ac. 2, 30, 96: haec improbantur a Peripateticis, a Stoicis defenduntur, id. Div. 1, 33, 72; id. Ac. 2, 30, 95: ego ista studia non improbo, moderata modo sint, id. de Or. 2, 37, 156: improbantur ii quaestus, qui in odia hominum incurrunt, id. Off. 1, 42, 150: Curio utrumque improbans consilium, Caes. B. C. 2, 31, 1: per improbaturum haec Jovem, Hor. Epod. 5, 8: judicium, to reject, rescind, make void, Cic. Verr. 2, 2, 28, § 68: ego frumentum neque attigi neque aspexi: mancipibus potestatem probandi improbandique permisi, of rejecting as unsuitable or insufficient, id. ib. 2, 3, 76, § 175; 2, 2, 74, § 172: ut aut ne cogeret munire aut id, quod munitum esset, ne improbaret, id. Font. 4, 7: Vergilius terram, quae filicem ferat, non inprobat vitibus, Plin. 17, 4, 3, § 29: dibapha Tyria P. Lentulus primus in praetexta usus improbabatur, was censured, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137: (Nymphae) ad numerum motis pedibus duxere choreas. Improbat has pastor, saltuque imitatus agresti, etc., derides, Ov. M. 14, 521.
Esp. in law, to overrule an opinion or judgment: sententiam, Gai. Inst. 2, 51; 3, 71 al.
Absol.: qui si improbasset, cur ferri passus esset? sin probasset, cur, etc., Caes. B. C. 1, 32, 3: inde invident humiliores, rident superiores, improbant boni, Quint. 11, 1, 17; 1, 3, 14.