Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

importūnĭtas (inp-), ātis, f. [importunus].

  1. I. In gen., unsuitableness, unfitness (perh. only ante- and post-class., and very rare): importunitatem spectate aniculae, Ter. And. 1, 4, 4: loci, dangerousness, Gell. 3, 7, 5.
  2. II. In partic., of character, unmannerliness, incivility, impoliteness, rudeness, insolence (class.; esp. freq. in Cic.): importunitas et inhumanitas omni aetate molesta est, Cic. de Sen. 3, 7: vide inter importunitatem tuam senatusque bonitatem quid intersit, id. Verr. 2, 3, 16, § 42: tanta importunitas tantaque injuria Facta in nos est modo hic intus ab nostro ero, Plaut. Rud. 3, 3, 6: importunitas et superbia Tarquinii, Cic. Rep. 1, 40; so, with superbia, id. Lael. 15, 54: homo incredibili importunitate atque audacia, id. Verr. 2, 2, 30, § 74: ex tuo scelere, importunitate, etc., id. ib. 2, 3, 54, § 126: matris, id. Clu. 69, 195: animi, id. ib. 61, 170: animal ex omnium scelerum importunitate et omnium flagitiorum impunitate concretum, id. Pis. 9, 21; id. Sull. 27, 75: illis, quantum importunitatis habent, parum est impune male fecisse, Sall. J. 31, 22.