Lewis & Short

supplēmentum (subpl-), i, n. [suppleo], that with which any thing is made full or whole; a filling up, supply, supplement.

  1. I. In gen. (so rare; perh. only post-Aug.): ex geminis singula capita in supplementum gregis reservantur, Col. 7, 6, 7: nec ullis juventutis supplementis frequentatae, id. 9, 13, 13: adjectum supplementum Campaniae coloniae, Vell. 2, 81, 2: quosdam bello captos in supplementum urbium dividit, Just. 8, 6, 1: digitum torpentem cornei circuli supplemento scripturae admovere, with the help, aid, Suet. Aug. 80: supplementum operi postulabant, App. M. p. 231, 12: sordentia supplementa et dapes gratuitas conquirere, broken victuals, id. ib. 4, p. 149, 5: artis magicae, apparatus, id. ib. 2, p. 124, 16.
  2. II. In partic., in milit. lang., a making up, filling up a body of troops, recruiting; concr., supplies, reinforcements (the class. signif. of the word): supplementum legionibus scribere, Cic. Fam. 3, 3, 1; cf. Liv. 42, 10, 12: legiones veteres supplemento explere, id. 1, 30: per causam supplementi ab exercitu discedit, Caes. B. G. 7, 9: supplementi nomine, id. B. C. 3, 4: in supplementum classis juventus armaque data, Liv. 28, 37, 4: servos ad suplpementum remigum dedit, id. 26, 47, 3: in supplementum scribere, id. 37, 2, 2; 42, 1, 2: distribuere, Curt. 4, 5, 18: legere, id. 5, 1, 13: milites, qui in supplementum venerant, Just. 3, 4, 5.