Lewis & Short

rē̆-frĭco, ŭi, ātum, 1, v. a. and n.

  1. I. Act., to rub or scratch open again, to gall, fret (a favorite word of Cic.; otherwise rare).
    1. A. Lit., Cato, R. R. 87: vulnera, to tear open, Cic. Att. 5, 15, 2; so, vulnus, id. ib. 12, 18, a, 1; id. Fl. 23, 54: obductam jam cicatricem, id. Agr. 3, 2, 4.
    2. B. Trop., to excite afresh, renew: memoriam pulcherrimi facti, Cic. Phil. 3, 7, 18; cf.: rei publicae praeterita fata, id. Pis. 33, 82: animum memoria refricare coeperat, id. Sull. 6, 19: ut illa vetus fabula refricaretur, id. Cael. 30, 71: alicujus desiderium ac dolorem, id. Fam. 5, 17, 4: dolorem oratione, id. de Or. 2, 48, 199: admonitu refricatur amor, Ov. R. Am. 729: lamentationes, App. M. 4, p. 154, 4.
  2. * II. Neutr., to break out afresh, appear again: crebro refricat lippitudo, Cic. Att. 10, 17, 2.