pŭdĕo, ŭi, or pŭdĭtum est, ēre (dep. form pudeatur, Petr. 47, 4), 2, v. a. and n. [root pu-, pav-, to strike; Sanscr. paviram, weapon; cf. pavire (puvire), tripudium, etc.], to make or be ashamed, to feel shame; to be influenced or restrained by shame or by respect for a person or thing.
In the verb. finit. extremely rare: ita nunc pudeo, Plaut. Cas. 5, 2, 3: siquidem te quicquam, quod facis, pudet, id. Mil. 3, 1, 30; Ter. Ad. 1, 2, 4: idne pudet te, quia, etc., Plaut. Ep. 1, 2, 4: pudet, quod prius non puditum umquam est, id. Cas. 5, 2, 4.
In plur.: non te haec pudent? Ter. Ad. 4, 7, 36: semper metuet, quem Saeva pudebunt, Luc. 8, 495.
Chiefly used as a verb. impers., pudet, ŭit, or pudĭtum est, one is or feels ashamed, it causes a feeling of shame, etc; constr. aliquem alicujus rei, or with a subj.-clause: quos, cum nihil refert, pudet: ubi pudendum est, ibi eos deserit pudor, cum usus est, ut pudeat, Plaut. Ep. 2, 1, 1 sq.: fratris me Pudet, Ter. Ad. 3, 3, 38; id. Heaut. 2, 3, 19: sunt homines, quos infamiae suae neque pudeat neque taedeat, Cic. Verr. 1, 12, 35: pudet me non tui quidem, sed Chrysippi, etc., id. Div. 2, 15, 35: cujus eos non pudere demiror, id. Phil. 10, 10, 22: ceteros pudeat, si qui, etc. . . . me autem quid pudeat? id. Arch. 6, 12; Ov. M. 7, 617: cicatricum et sceleris pudet, Hor. C. 1, 35, 33: nam pudet tanti mali, id. Epod. 11, 7; Plaut. Bacch. 3, 1, 12: tum puderet vivos, tamquam puditurum esset exstinctos, Plin. 36, 15, 24, § 108: deūm me hercle atque hominum pudet, before gods and men, Plaut. Trin. 4, 2, 67; Liv. 3, 19, 7.
With subj.-clause: pudet Dicere hac praesente verbum turpe: at te id nullo modo Facere puduit, Ter. Heaut. 5, 4, 20: puderet me dicere non intellegere, si, etc., Cic. N. D. 1, 39, 109: servire aeternos non puduisse deos? Tib. 2, 3, 30: nec lusisse pudet sed non incidere ludum, Hor. Ep. 1, 14, 36: scripta pudet recitare, id. ib. 1, 19, 42: nonne esset puditum, legatum dici Maeandrium? Cic. Fl. 22, 52.
With supine: pudet dictu, Tac. Agr. 32.
In the gerund: non enim pudendo, sed non faciendo id, quod non decet, impudentiae nomen effugere debemus, Cic. de Or. 1, 26, 120: inducitur ad pudendum, id. Brut. 50, 188.
Hence,