prae-sāgĭo, īvi, 4 (in the deponent form: animus plus praesagitur mali, presages, Plaut. Bacch. 4, 4, 28), v. a.
- I. Lit., to feel or perceive beforehand, to have a presentiment of a thing (class.): sagire, sentire acute est. Is igitur, qui ante sagit quam oblata res est, dicitur praesagire, id est futura ante sentire, Cic. Div. 1, 31, 65; cf.: praesagire est praedivinare, praesipere: sagax enim est acutus et sollers, Paul. ex Fest. p. 223 Müll.: praesagibat mihi animus, frustra me ire, Plaut. Aul. 2, 2, 1: hoc ipsum praesagiens animo, Liv. 30, 20; Prop. 3, 11 (4, 10), 5: aliquid in futurum, Cels. 2, 2: equi praesagiunt pugnam, Plin. 8, 42, 64, § 157.
- II. Transf., to forebode, foreshow, predict, presage (syn.: vaticinor, divino): exiguitas copiarum recessum praesagiebat, foretold to me, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 10, 1: galli canendo Boeotiis praesagivere victoriam, Plin. 10, 21, 24, § 49: luna tempestatem praesagiet, Varr. ap. Plin. 18, 35, 79, § 348.