Lewis & Short

ŏb-oedĭo (better than ŏb-ēdĭo, Cic. Rep. 3, 29, 41; Front. Ep. ad Verr. 7 Mai.; id. Fer. Als. 3; cf.: oboedire, obaudire, Paul. ex Fest. p. 187 Müll. and Bramb. s. v.
Ante-class. form of the fut., oboedibo: oboedibo tibi, Afran. ap. Non. 507, 30), īvi or ĭi, ītum, īre, 4, v. n. [ob-audio].

  1. I. In gen. (very rare), to give ear, hearken, listen to one: alicui, Nep. Dat. 5, 4.
  2. II. Esp.
    1. A. Prop., of living beings (class.).
      1. 1. To obey, yield obedience to. to be subject to, to serve (freq. and class.; cf.: pareo, obtempero, obsequor).
        With dat.: parere, et oboedire praecepto, Cic. Tusc. 5, 12, 36: legi, Nep. Epam. 8, 1: voluntati, Cic. N. D. 1, 8, 19: obtemperare et oboedire magistratibus, id. Leg. 3, 2, 5: qui nobis oboediunt, id. Rep. 3, 29, 41: impulsu libidinum voluptatibus oboedientium, id. ib. 6, 26, 28: pecora ventri oboedientia, Sall. C. 1, 1: multorum oboedire tempori, Cic. Brut. 69, 242.
        Impers. pass.: utrimque enixe oboeditum dictatori est, Liv. 4, 26.
      2. 2. To be obedient in any thing (post-class.).
        With acc. of neutr. pron.: atque haec omnia perfacile oboediebam, App. M. 10, p. 247, 11.
        Absol., Suet. Calig. 29.
    2. B. Meton., of things, to yield, be manageable: ramus oleae quam maxime sequax, atque oboediturus, yielding, flexible, Plin. 17, 19, 30, § 137.
      Hence, ŏboedĭens (ŏbēd-), entis, P. a.
    1. A. Prop., of living beings, obedient, compliant (freq. and class.).
      1. 1. With dat.: nulli est naturae oboediens aut subjectus deus, Cic. N. D. 2, 30, 77: natio semper oboediens huic imperio, id. Pis. 34, 84: appetitum rationi oboedientem praebere, id. Off. 1, 36, 132: vivere oboedientem alicui, Sall. J. 31, 26.
        Comp.: imperiis nemo oboedientior, Liv. 25, 38, 7.
        Sup.: imperiis oboedientissimus miles, Liv. 7, 13, 2.
      2. 2. With ad: ad nova consilia gentem oboedientem habere, Liv. 28, 16.
        Particular phrases.
        1. a. Dicto oboedientem esse alicui for dicto audientem esse alicui, to be obedient to one’s word or command: magistro desinebat esse dicto oboediens, Plaut. Bacch. 3, 3, 35; cf.: nec plebs nobis dicto audiens atque oboediens sit, Liv. 38, 7.
        2. b. Omnia secunda et oboedientia sunt, according to your wishes, Sall. J. 14, 19.
      3. 3. Absol.: cujus vis omnis in consensu oboedientium esset, the obedient, Liv. 2, 59, 4.
    2. B. Transf., of things, yielding, manageable: oboedientissima quocumque in opere fraxinus, i. e. easily wrought, Plin. 16, 43, 83, § 228.
      Hence, adv.: ŏboedĭ-enter, obediently, willingly, readily (a favorite word of Livy; elsewh. very rare): conferre tributum, Liv. 5, 12: facere imperata, id. 21, 34: facere adversus aliquem, id. 39, 53.
      Comp.: nihil oboedientius fecerunt, quam, etc., Liv. 38, 34.
      Sup.: oboedientissime paruit, Aug. Civ. Dei, 22, 8.