lōrārĭus, ĭi, m. [lorum], a harness-maker.
- I. Lit., Inscr. ap. Maff. Mus. Ver. 295, 3 (cf. Inscr. Orell. 4302).
- II. Transf., a flogger, chastiser, who scourged slaves with thongs: qui (magistratus) dicebantur lorarii, et, quos erant jussi, vinciebant, aut verberabant, Gell. 10, 3, 8; Plaut. Capt. 1, 2.