Lewis & Short

in-culco, āvi, ātum, āre, v. a. [in-calco], to tread in, tread down (class., esp. in the trop. signif.).

  1. I. Lit., to tread down, ram down: aliquid, Col. 2, 20, 1: semen obrutum pavicula, id. 11, 3, 34.
  2. II. Trop.
    1. A. To stuff, press, or force in: Graeca verba, Cic. Off. 1, 31, 111: leviora, id. Or. 15, 50; id. Att. 16, 3, 1; Col. 6, 12, 2.
    2. B. To force upon, to impress on or inculcate in: id quod tradatur, vel etiam inculcetur, posse percipere animo, Cic. de Or. 1, 28, 127; cf. Quint. 3, 1, 6; Plin. Ep. 1, 20, 2: vos non modo oculis imagines, sed etiam animis inculcatis: tanta est impunitas garriendi, Cic. N. D. 1, 38, 108 fin.: firmissima quaeque memoriae judicis, Quint. 6, 4, 5; cf. judicibus, id. 11, 3, 130: quibusdam offeram, quibusdam etiam inculcabo, Sen. Vit. Beat. 24, 1: inculcatum est Metello, te aratores evertisse, Cic. Verr. 2, 3, 67, § 156: se, to obtrude one’s self upon: Graeci, qui se inculcant auribus nostris, id. de Or. 2, 5, 19.
      Hence, part. pass.: inculcātus, a, um, pressed, stuffed, or crammed in (class.).
    1. A. Lit.: lana morsibus canis, Plin. 29, 2, 9, § 32: lapides, Col. 8, 15, 3.
    2. B. Trop., mixed or foisted in: inania verba, Cic. Or. 69, 250: ἀρχέτυπον crebris locis inculcatum et refectum, emphasized by additions, id. Att. 16, 3, 1.
      Hence, inculcātē, adv., forcibly (late Lat.); comp.: inculcatius, Aug. cont. Julian. V. 16, 63.