Lewis & Short

illăcrĭmo (inl-), āvi, ātum, 1, v. n., and illăcrĭmor (inl-), ātus, 1, v. dep. [in-lacrimo], to weep at or over a thing, to bewail, lament (not freq. till after the Aug. period).

  1. I. Lit.
          1. (α) With dat.: quid dicam de Socrate? cujus morti illacrimari soleo Platonem legens? Cic. N. D. 3, 33, 82: perge, aude, nate; illacrima patris pestibus, id. poët. Tusc. 2, 9, 21: casu (i. e. casui), Nep. Alc. 6, 4: qui meo infelici errori unus illacrimasti, Liv. 40, 56, 6; Ov. Tr. 5, 8, 6; Suet. Vesp. 15.
          2. * (β) With acc.: ejusque mortem illacrimatum Alexandrum, Just. 11, 12, 6.
          3. (γ) With quod, Plin. Ep. 3, 7, 13.
          4. (δ) Absol.; qui (Milo) aspexisse lacertos suos dicitur illacrimansque dixisse, etc., Cic. de Sen. 9, 27; Suet. Aug. 66: sparge, et si paulum potes, illacrimare, Hor. S. 2, 5, 103: illacrimasse dicitur gaudio, Liv. 25, 24, 11; Cels. 2, 6, 6.
  2. II. Poet. transf., of things, to weep, i. e. to drip, drop, distil: et maestum illacrimat templis ebur aeraque sudant, Verg. G. 1, 480; Col. poët. 10, 25; cf.: oculi lumen refugiunt et illacrimant, Cels. 2, 6, 6.