Lewis & Short

No entries found. Showing closest matches:

fulcīmen, ĭnis, n. [fulcio], a prop, support, pillar (poet. and very rare): terra nullo fulcimine nixa, Ov. F. 6, 269. Cf. the foll. art.

fulcīmentum, i, n. [fulcio], a prop, stay, support (post-class.), App. M. 1, p. 109 med.; Macr. S. 7, 9; Dig. 33, 7, 12, § 19.

Fulcīnius, a, name of a Roman gens: C. Fulcinius, Cic. Phil. 9, 2: M. Fulcinius, id. Caecin. 4, 11.

fulcĭo, fulsi, fultum, 4 (late form perf. FVLCIVIT, Inscr. ap. Mur. 466, 3.
Part. perf.: fulcītus, Cael. Aur. Tard. 2, 1, 46), v. a. [etym. dub.; cf.: falx, flccto; Corss. refers it to root dhar-; v. firmus, Ausspr. 1, 476], to prop up, to keep upright by props, to stay, support (class.; syn.: sustento, sustineo, munio).

  1. I. Lit.: qui fulcire putatur porticum Stoicorum, Cic. Ac. 2, 24, 75: aliquid trabibus, Plin. 36, 13, 19, § 89: Atlas, caelum qui vertice fulcit, Verg. A. 4, 247: vitis nisi fulta est, fertur ad terram, Cic. de Sen. 15, 52: ruentes ceras, Plin. 11, 10, 10, § 23: illum Balbutit Scaurum pravis fultum male talis, supported, Hor. S. 1, 3, 48; cf. id. ib. 1, 2, 88: quod non Taenariis domus est mihi fulta columnis, Prop. 3 (4), 1, 49: longis Numidarum fulta columnis cenatio, Juv. 7, 182; 3, 193: si mutuatus pecuniam aedificia ruentia fulserit, Gai. Inst. 4, 73: me prior fultusque toro meliore, Juv. 3, 82: et pulvino fultus, supported by, resting on the pillow, Lucil. ap. Serv. Verg. E. 6, 53: ille (juvencus) latus niveum molli fultus byacintho, Verg. E. 6, 53; cf. effultus; so absol.: colloco, fulcio, Plaut. Cas. 5, 2, 10: caput nivei fultum Pallantis, propped up, bolstered, Verg. A. 11, 39.
    Impers.: sat sic fultumst mihi, Plaut. Stich. 1, 2, 37.
    Poet.: tu (potes) pedibus teneris positas fulcire pruinas? i. e. to tread the fallen snow, Prop. 1, 8, 7: stant fulti pulvere crines, supported, stiffened, Stat. Th. 3, 326.
    1. B. Transf., to make strong or fast, to fasten, secure, support, strengthen (poet. and in post-Aug. prose): fultosque emuniit obice postes, fastened, guarded, Verg. A. 8, 227; cf.: appositā janua fulta serā, Ov. A. A. 2, 244: et dura janua fulta sera, Tib. 1, 2, 6: omnia debet cibus integrare novando Et fulcire cibus, cibus omnia sustentare, to support, strengthen, Lucr. 2, 1147: stomachum cibo, Sen. Ep. 68 med.: venas cadentes vino, id. ib. 95; cf. Col. 6, 24, 4.
  2. II. Trop.
    1. A. To support, sustain, uphold: veterem amicum suum labentem excepit, fulsit et sustinuit re, fortuna, fide, Cic. Rab. Post. 16, 43; cf.: labantem et prope cadentem rem publicam fulcire, id. Phil. 2, 21, 51: domum pluribus adminiculis ante fundatam fulcit ac sustinet, Plin. Ep. 4, 21, 3; cf: ingenia rudia nullisque artium bonarum adminiculis fulta, Gell. 6, 2, 8: hoc consilio et quasi senatu fultus et munitus, Cic. Rep. 2, 9: aliquem litteris, id. Att. 5, 21, 14: magnis subsidiis fulta res publica est, id. Fam. 12, 5, 1: imperium gloria fultum et benevolentiā sociorum, id. Off. 3, 22, 88: his fultus societatibus atque amicitiis, Liv. 42, 12, 8; 3, 60, 9; Plin. Ep. 9, 13, 11; cf.: quia nullis recentibus subsidiis fulta prima acies fuit, Liv. 9, 32, 9: quo praesidio cum fulta res Romana esset, id. 7, 12, 8: causa Gaditanorum gravissimis et plurimis rebus est fulta, Cic. Balb. 15, 35: serie fulcite genus, i. e. to keep up, preserve, Prop. 4 (5), 11, 69.
    2. * B. Poet., to besiege, oppress: (Pacuvii) Antiopa aerumnis cor luctificabile fulta, Pers. 1, 78 (perh. a word of Pacuv.).

fulcĭpĕdĭa, ae, f. [fulcio-pes], propfoot, of a drunken woman, who needs support, Petr. 75, 6.

fulcītus, a, um, v. fulcio init.

fulcrum, i, n. [fulcio],

  1. I. the post or foot of a couch (a bed or an eating-couch), a bedpost: eburnum, Prop. 2, 13, 21 (3, 5, 5 M.); Ov. P. 3, 3, 14; Gell. 10, 15, 14: tricliniorum pedibus fulcrisque, Plin. 34, 2, 4, § 9: aurea fulcra, Verg. A. 6, 604; Suet. Claud. 32; cf. plutei, Prop. 4 (5), 8, 68.
  2. II. Transf. (pars pro toto), a couch at table, bed-lounge, Prop. 4 (5), 7, 3; Juv. 6, 22; 11, 95: plumeum, Amm. 28, 1, 47.

fulctūra, v. fultura.

Fulfŭlae, ārum, f., a city of the Samnites, Liv. 24, 20, 5.

fulgens, entis, Part. and P. a., from fulgeo.

fulgenter, adv., v. fulgeo, P. a. fin.

Fulgentĭus, ii, m., Fabius Planciades Fulgentius, a Roman mythographer and grammarian in the beginning of the sixth century of the Christian era.

fulgeo, fulsi, 2 (ante-class. and poet. form acc. to the third conj.: fulgit, Lucil. and Pompon. ap. Non. 506, 8 and 9; Lucr. 5, 768 Lachm. N. cr.; 6, 160; 174; 214; fulgĕre, Pac., Att., Lucil. ap. Non. 506, 17 sq.; Lucr. 5, 1095; 6, 165; Verg. A. 6, 826; Val. Fl. 8, 284 al.; cf. Sen. Q. N. 2, 56), v. n. [Sanscr, bhrāg’, to glow, gleam; Gr. φλέγω, φλεγέθω, to burn, φλόξ, flame; Lat. fulgur, fulmen, fulvus, flagrare, flamma, flāmen, Curt. Gr. Etym. p. 187], to flash, to lighten (syn.: fulguro, splendeo, luceo).

  1. I. Lit.: si fulserit, si tonuerit, si tactum aliquid erit de caelo, Cic. Div. 2, 72, 149: cum aestate vehementius tonuit quam fulsit, Plin. 18. 35, 81, § 354; Mel. 1, 19, 1; Lucr. 6, 160; 165: Jove fulgente cum populo agi nefas esse, Cic. Vatin. 8, 20; cf.: Jove fulgente, tonantecaelo fulgente, tonante, id. N. D. 2, 25, 65; v. fulguro: tremulo tempestas impete fulgit, Lucr. 6, 174: fulsere ignes et aether, Verg. A. 4, 167: picei fulsere poli, Val. Fl. 1, 622.
    1. * B. Trop., of the vivid oratory of Pericles: qui (Pericles) si tenui genere uteretur, numquam ab Aristophane poëta fulgere, tonare, permiscere Graeciam dictus esset, Cic. Or. 9, 29 (acc. to Aristoph. Acharn. 530 sq.: Περικλέης Οὐλύμπιος Ἤστραπτεν, ἐβρόντα, ξυνεκύκα τὴν Ἑλλάδα); cf.: fulgurare ac tonare, Quint. 2, 16, 19.
  2. II. Transf., to flash, glitter, gleam, glare, glisten, shine (syn. splendeo).
    1. A. Lit.: qui nitent unguentis, qui fulgent purpurā, Cic. Cat. 2, 3, 5: marmorea tecta ebore et auro fulgentia, id. Par. 1, 3, 13: fulgentia signis castra, Hor. C. 1, 7, 19: qui caelum versat stellis fulgentibus aptum, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 30 Vahl.); so id. ib. (Ann. v. 162 ib.): caelo fulgebat luna sereno, Hor. Epod. 15, 1; cf. id. C. 2, 16, 3; Ov. M. 2, 722: fulgens contremuit domus Saturni (i. e. caelum), Hor. C. 2, 12, 8: micantes fulsere gladii, Liv. 1, 25, 4; cf.: fulgente decorus arcu Phoebus, Hor. Carm. Sec. 61: felium in tenebris fulgent radiantque oculi, Plin. 11, 37, 55, § 151: fulgentes oculi, Hor. C. 2, 12, 15: fulgentes Cycladae (on account of their marble), id. ib. 3, 28, 14 (for which: nitentes Cycladae, id. ib. 1, 14, 19): stet Capitolium fulgens (corresp. to lucidae sedes Olympi), id. ib. 3, 3, 43: argenti quod erat solis fulgebat in armis, Juv. 11, 108.
    2. B. Trop., to shine, glitter; be conspicuous, illustrious (rare and mostly poet.): (virtus) Intaminatis fulget honoribus, Hor. C. 3, 2, 18: indoles virtutis jam in adulescentulo, Nep. Eum. 1, 4: quondam nobili fulsi patre, Sen. Med. 209: fulgens imperio fertilis Africae, Hor. C. 3, 16, 31: fulgens sacerdotio, Tac. H. 4, 42: quae sanguine fulget Juli, Juv. 8, 42.
      Hence, ful-gens, entis, P. a., shining, glittering; in a trop. sense, illustrious.
      Comp.:
      fulgentior, Sen. Ep. 115, 4.
      Sup.: Messala fulgentissimus juvenis, Vell. 2, 71, 1: opus Caesaris, id. 2, 39, 1: (M. Tullius) fulgentissimo et caelesti ore, id. 2, 64, 3: duo fulgentissima cognomina patris et patrui, Val. Max. 3, 5, 1.
      Adv.: fulgenter, glitteringly, resplendently.
      1. 1. Lit.: quia sic fulgentius radiant, Plin. 10, 20, 22, § 43.
      2. 2. Trop.: fulgentius instrui poterat luxuria, certe innocentius, Plin. 22, 2, 3, § 4.

fulgĕrātor, v. fulgurator, II.

* fulgesco, ĕre, v. inch. n. [fulgeo], to flash, to glitter: solis radiatione fulgescere, Firm. Astr. 1, 4 fin.

fulgē̆tra, ae, v. the foll. art.

fulgē̆trum, i (fem. plur. acc. fulgetras, Plin. 28, 2, 5, § 25.
Post-class. plur. fulgitrua, Hyg. F. 183, unless we should read fulgetra), n. [fulgeo], heat-lightning, lightning: Heraclitus existimat fulgurationem esse velut apud nos incipientium ignium conatus et primum flammam incertam, modo intereuntem modo resurgentem. Haec antiqui fulgetra dicebant, Sen. Q. N. 2, 56, 1; Plin. 2, 54, 55, § 142: si in nube luctetur flatus aut vapor, tonitrua edi; si erumpat ardens, fulmina; si longiore tractu nitatur, fulgetra, id. 2, 43, 43, § 112: quae pingi non possunt, id. 35, 10, 36, § 96.

* fulgĭdŭlus, a, um, adj. dim. [fulgidus], shining a little, somewhat bright, Ter. Maur. p. 2388 P.

fulgĭdus, a, um, adj. [fulgeo], flashing, glittering, shining (ante- and post-class.): lumina, Lucr. 3, 363: acies ornatu fulgida Martis, Claud. in Ruf. 2, 351; Anthol. Lat. 5, 41, 15.
Comp.: fulgidier radio, Ven. Carm. 8, 5 fin.

Fulgĭnĭa, ae, f.,

  1. I. a city of Umbria, between Perusia and Spoletium, now Foligno, Sil. 8, 462; Inscr. Orell. 2409.
  2. II. Deriv. Fulgĭnas, ātis, adj., of or belonging to Fulginia, Fulginian: municipium, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 768 P.: in praefectura Fulginate, id. ib. (Cic. vol. xi. p. 4 B. and K.).
    In plur. subst.: Fulgĭnĭātes or Ful-gĭnātes, um, m., the inhabitants of Fulginia, Fulginians; form Fulginiates, Plin. 3, 14, 19, § 113; form Fulginates, Inscr. Don. 2, no. 70 al.

fulgĭtrŭa, n., v. fulgetrum.

fulgo, ĕre, v. fulgeo init.

fulgor, ōris, m. [fulgeo],

  1. I. lightning, a flash of lightning (mostly poet. for fulgur): fulgorem quoque cernimus ante Quam tonitrum accipimus, Lucr. 6, 170 Lachm. N. cr.; so ib. 217; Verg. A. 8, 524; Ov. M. 7, 619.
    In plur.: prospera Juppiter his dextris fulgoribus edit, Cic. poët. Div. 2, 39, 82; cf. id. Rep. 6, 17: (anhelitus terrae) cum se in nubem induerint, tum et fulgores et tonitrua exsistere, id. Div. 2, 19, 44.
  2. II. Transf., flash, glitter, gleam, brightness, splendor (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    1. A. Lit.: cujus (candelabri) fulgore collucere atque illustrari Jovis templum oportebat, Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; cf. Auct. Her. 4, 33, 44: armorum, Hor. C. 2, 1, 19; cf. Quint. 10, 1, 30: vestis, Ov. M. 11, 617; cf.: purpureae abollae, Suet. Calig. 35: speculorum, Plin. 7, 15, 13, § 64; cf. Quint. 11, 3, 68: solis, Plin. 11, 37, 54, § 142; Suet. Aug. 79: carbunculi, Plin. 37, 7, 25, § 93: oculos tremulo fulgore micantes, Ov. A. A. 2, 721: fulgor ab auro, Lucr. 2, 51: non fumum ex fulgore, sed ex fumo dare lucem Cogitat, Hor. A. P. 143: stellae solis fulgore obumbrantur, Sen. Q. N. 1, 1, 11.
      In plur.: cum stupet insanis acies fulgoribus, i. e. glittering utensils, plate, Hor. S. 2, 2, 5.
      1. * 2. Concr., a shining star: deinde est hominum generi prosperus et salutaris ille fulgor, qui dicitur Jovis, Cic. Rep. 6, 17.
    2. B. Trop., brightness, splendor, glory, renown: nominis et famae quondam fulgore trahebar, Ov. Tr. 5, 12, 39: gloriae, Val. Max. 8, 1, 11; cf.: omnibus fulgore quodam suae claritatis tenebras obduxit, Quint. 10, 1, 72: urit fulgore suo qui praegravat artes, Hor. Ep. 2, 1, 13: avitus, Vell. 2, 4 fin.: rerum, Plin. 7, 26, 27, § 95.

Fulgŏra, ae, f. [fulgur], a goddess who presided over lightning, Sen. ap. Aug. Civ. D. 6, 10.

fulgur (also in the nom. FVLGVS, acc. to Fest. s. v. fulgere, p. 92 fin. Müll. N. cr.), ŭris, n. [fulgeo], flashing lightning, lightning.

  1. I. Prop. (= splendor fulminis, opp. fulmen, a thunderbolt): fulgur, ignis qui coruscat fulmine, Non. 5, 33: eodem modo fit fulgur, quod tantum splendet, et fulmen, quod incenditfulmen est fulgur intentum, Sen. Q. N. 2, 57, 3: nimbi immixtaque fulgura ventis, Ov. M. 3, 300: credas et rapidum Aetnaeo fulgur ab igne jaci, id. F. 1, 574: passim fremitus et fulgura fiunt, Lucr. 6, 270: CAELI FVLGVRA REGIONIBVS RATIS TEMPERANTO, Cic. Leg. 2, 8, 21: de fulgurum vi dubitare, id. Div. 1, 10, 16; cf.: fulgura interpretantes, id. ib. 1, 6, 12; cf. also: consultus de fulgure haruspex, Suet. Dom. 16; Tac. A. 15, 47 al.: tonitrua et fulgura paulo infirmius expavescebat, Suet. Aug. 90; cf. id. Calig. 51: qui ad omnia fulgura pallent, Juv. 13, 223: tonitruque et fulgure terruit orbem, Ov. M. 14, 817: dium fulgur appellabant diurnum, quod putabant Jovis, ut nocturnum Summani, Fest. p. 75 Müll.; cf.: provorsum fulgur appellatur, quod ignoratur noctu an interdiu sit factum, Fest. p. 229 Müll. N. cr.
  2. II. Transf.
    1. A. For fulmen, a lightning-flash that descends and strikes, a thunder-bolt (not in class. prose): feriunt summos fulgura montes, Hor. C. 2, 10, 12; Lucr. 6, 391: caelo ceciderunt plura sereno fulgura, Verg. G. 1, 488.
      1. 2. In partic., in relig. lang.: condere fulgur, to bury a thing struck by lightning: aliquis senior, qui publica fulgura condit, Juv. 6, 586:fulgur conditum, Inscr. Orell. 2482; cf. Luc. 1, 606.
    2. B. For fulgor, brightness, splendor (poet. and very rare): solis, Lucr. 2, 164; so, flammaï, id. 1, 725; cf.: nictantia flammae, id. 6, 182: clarae coruscis Fulguribus tedae, id. 5, 297: galeae, Claud. Cons. Hon. 3, 31.

fulgŭrālis, e, adj. [fulgur], of or relating to lightning: Etruscorum et haruspicini et fulgurales et rituales libri, treating of lightning as an omen, Cic. Div. 1, 33, 72; Amm. 23, 5, 13.

fulgŭrātĭo, ōnis, f. [fulguro], sheetlightning, lightning: fulguratio est late ignis explicitus: fulmen est coactus ignis et impetu jactus, Sen. Q. N. 2, 16; 2, 12; 21; 56.
In plur.: nubes mediocriter collisae fulgurationes faciunt: efficiunt majore impetu pulsae fulmina, Sen. Q. N. 1, 1, 5.

fulgŭrātor, ōris, m. [fulgur].

  1. I. A priest who interprets and propitiates lightning, a lightning-interpreter: fulguratores, ut extispices et haruspices, ita hi fulgurum inspectores. Cato de moribus Claudii Neronis: haruspicem, fulguratorem si quis adducat, Non. 63, 21 sq.; Cic. Div. 2, 53, 109.
    Also written ‡ fulguriator, Inscr. Orell. 2301.
  2. II. A lightning-hurler, App. de Mundo; Inscr. Grut. 21, 5; also written ‡ fulgerator, ib. 3; 4; Don. cl. 1, 1.

fulgŭrātūra, ae, f. [fulguro], the interpretation of lightnings (late Lat.): Etrusci libri de fulguratura, Serv. Verg. A. 1, 42.

fulgŭrĕus, a, um, adj. [fulgur], full of lightning, charged with lightning (late Lat.): nubes, Mart. Cap. 5, § 427.

fulgŭrĭātor, v. fulgurator, I.

fulgŭrĭo, īvi, ītum, 4, v. n. and a. [fulgur] (ante-class.).

  1. I. Neutr., to hurl lightnings, to lighten: suo sonitu claro fulgurivit Juppiter, Naev. ap. Non. 110, 17 (Trag. Rel. v. 13 Rib.).
  2. II. Act., to strike with lightning; only in the part. perf. pass.: fulguritum id quod est fulmine ictum: qui locus statim fieri putabatur religiosus, quod eum deus sibi dicasse videretur, Fest. p. 92 Müll.; so as subst.: fulgŭrī-tum, i, n., that which has been struck by lightning, Arn. 5, 4; 5, 1: fulguritae arbores, Lucil. ap. Non. 110, 19; Plaut. Trin. 2, 4, 138; Varr. L. L. 5, § 70 Müll.; of a person: quasi fulguritus, Sen. de Ira, 3, 23, 6.

fulgŭro, āre, v. impers. [id.], to lighten (less freq. than fulgeo; in many MSS. the reading oscillates between the two words; cf. Spald. and Zumpt ad Quint. 2, 16, 19, and Mos. and Orell. ad Cic. N. D. 2, 25, 65).

  1. I. Lit.: noctu magis quam interdiu sine tonitribus fulgurat, Plin. 2, 54, 55, § 145: ex omnibus partibus caeli, id. 18, 35, 81, § 354: Jove tonante, fulgurante comitia populi habere nefas, Cic. Div. 2, 18, 43 Orell. N. cr.: fulgurat, cum repentinum late lumen emicuit, Sen. Q. N. 2, 57, 1.
  2. II. Trop.
    1. A. Of oratory (cf. fulgeo, I. B.): fulgurat in ullo umquam verius dicta vis eloquentiae? Plin. H. N. praef. § 5; Quint. 2, 16, 19 (v. fulgeo, I. B.), Plin. Ep. 1, 20, 19.
    2. B. To flash, glitter, glisten, shine (poet.): vetitoque domus jam fulgurat auro, Stat. Th. 4, 191: cernis, oculis qui fulgurat ignis! Sil. 12, 723.
      Part.: fulgŭrātus, a, um, pass. only as subst. plur.: fulgŭrāta, orum, n., things struck by lightning: omnibus fulguratis odor sulphuris inest, Sen. Q. N. 2, 21, 2.

fŭlĭca, ae (also fŭlix, ĭcis, Cic. poët. Div. 1, 8, 14), f., a coot, a water-fowl, Plin. 11, 37, 44, § 122 al.; Verg. G. 1, 363; Ov. M. 8, 625.

fūlīgĭnātus, a, um, adj. [fuligo], painted with a black powder, powdered black (late Lat.): orbes oculorum, Hier. Ep. 10.

fūlīgĭnĕus, a, um, adj. [fuligo], like soot, sooty: color, Arn. 7, 254: nubes, Petr. 108, 2.

fūlīgĭnōsus, a, um, adj. [fuligo], full of soot, sooty (post-class.): Lares, Prud. στεφ. 10, 261.

fūlīgo, ĭnis, f. [cf. fumus; v. Fick, Vergl. Wörterb. p. 104], soot.

  1. I. Lit.: os oblitum fuligine, Plaut. Poen. 5, 4, 36: quasi fuligine abstersa, Cic. Phil. 2, 36, 91; Col. 11, 3, 60; Verg. E. 7, 50: lucubrationum bibenda, Quint. 11, 3, 23: (haerens) nigro fuligo Maroni, Juv. 7, 227.
    1. B. Transf., black paint (= stibium): supercilium madidā fuligine tactum, Juv. 2, 93.
  2. * II. Trop., paint: atra verborum et argutiarum fuligine ob oculos audientium jacta, Gell. 1, 2, 7.

fŭlix, ĭcis, v. fulica.

fullo, ōnis, m.

  1. I. A fuller, cloth-fuller, Plaut. Aul. 3, 5, 34; Plin. 28, 6, 18, § 66; Mart. 6, 93, 1; Dig. 12, 7, 2; Gai. Inst. 3, 143; 162 al.
    In mal. part.: comprimere fullonem, Nov. ap. Prisc. p. 879 P. (Com. Rel. v. 95 Rib.); hence: pugil Cleomachus intra cutem caesus et ultra, inter fullones Novianos coronandus, Tert. Pall. 4.
    1. B. The title of a comic poem written by Laberius, Gell. 16, 7, 3.
    2. C. A Roman surname, Liv. 33, 24.
  2. II. A beetle with white spots, Plin. 30, 11, 30, § 100.

fullōnĭca, ae, f. and ōrum, n., v. fullonicus, II.

fullōnĭcus, a, um, adj. [fullo], of or belonging to fullers.

  1. I. Adj.: pila, Cato, R. R. 10, 5; 14, 2.
  2. II. Subst.: fullōnĭca, ae, f.
    1. A. (Sc. ars.) The fuller’s craft, fulling: si non didicisti fullonicam, Plaut. As. 5, 2, 57 (dub. fulloniam, Fleck.): fullonicam docere, Lact. 1, 18, 21; Vitr. 6 praef. § 7.
    2. B. (Sc. officina.) A fuller’s shop: eum, in cujus fundo aqua oritur, fullonicas circa fontem instituisse, Dig. 39, 3, 3; also, fullonica, orum, n., ib. 7, 1, 13, § 8.

fullōnĭus, a, um, adj. [fullo], of or belonging to fullers.

  1. I. Adj.: ars, the art of fulling, Plin. 7, 56, 57, § 196: creta, fuller’s earth, id. 17, 8, 4, § 46: aenae, id. 24, 13, 68, § 111: saltus, a jumping in fulling, Sen. Ep. 15.
    Comically: nisi lenoni munus hodie misero, Cras mihi potandus fructus (perh. fucus) est fullonius, to-morrow I must swallow ink (acc. to others, must let myself be stamped upon), Plaut. Ps. 3, 1, 15.
  2. II. Subst.
          1. (α) fullōnium, ĭi, n. (= fullonica, II. B.), a fuller’s shop, Amm. 14, 11, 31.
          2. (β) fullōnia, ae, f., the fuller’s trade (sc. ars): si non didicisti fulloniam, non mirandumst, Plaut. As. 5, 2, 57 Fleck. (al. fullonicam).

fulmen, ĭnis, n. [contr. from fulgimen, v. fulgeo], lightning that strikes or sets on fire, a thunderbolt (opp. fulgur, lightning).

  1. I. Lit.: placet Stoicis, eos anhelitus terrae cum se in nubem induerint ejusque tenuissimam quamque partem coeperint dividere atque dirumpere, tum et fulgores et tonitrua exsistere: si autem nubium conflictu ardor expressus se emiserit, id esse fulmen, Cic. Div. 2, 19, 44; cf. Sen. Q. N. 2, 16: non enim te puto esse eum, qui Jovi fulmen fabricatos esse Cyclopas in Aetna putes, Cic. Div. 2, 19, 43: inter fulmina et tonitrua, id. Phil. 5, 6, 15; cf. under II.: Phaëthon ictu fulminis deflagravit, id. Off. 3, 25, 94; cf.: Romulus lactens fulmine ictus, id. ib. 2, 21, 47 (for which more usually: e caelo ictus, Cic. Div. 1, 10, 16): fulmine tactus, Ov. Tr. 2, 144: fulminis ictu concidere, id. ib. 2, 20, 45: fulmine percussus, id. N. D. 3, 22, 57; cf. id. ib. 3, 35, 84: fulmina emitterefulmen jacere, id. ib. 2, 19, 44 sq.: fulminis ictus evadere, Juv. 12, 17: fulmine justo ruere, id. 8, 92: ideo plurima aestate fiunt fulmina, qua plurimum calidi est, Sen. Q. N. 2, 57, 2: validum, Lucr. 6, 228: igniferum, id. 6, 379: caducum, Hor. C. 3, 4, 44: qualem ministrum fulminis alitem, etc., id. ib. 4, 4, 1: quem (Periclem) fulminibus et caelesti fragori comparant comici, Quint. 12, 10, 24; cf. fulgeo, I. B.: ipse Pater corusca fulmina molitur dextra, Verg. G. 1, 330: fulmen erat, Genitor quae plurima caelo deicit, id. A. 8, 427: fulmina pauper creditur atque deos, Juv. 3, 145.
    Respecting the nature of lightnings, and their religious interpretation among the Etruscans and Romans, cf. Sen. Q. N. 2, 12 sq.; Plin. 2, 51, 52, § 137; Serv. Verg. A. 1, 43; 230.
  2. II. Trop., a thunderbolt, i. q. destructive power, crushing calamity: non dubitaverim me gravissimis tempestatibus ac paene fulminibus ipsis obvium ferre conservandorum civium causa, Cic. Rep. 1, 4 (so we should read, and not fluminibus; cf. the passage quoted above from Cic. Div. 2, 19, 43; besides, if the figure were that of waves, it would be expressed not by fluminibus, but by fluctibus; v. fluctus, II. B.); cf.: fulmina fortunae contemnere, id. Tusc. 2, 27, 66: juro per mea mala, has me in illo (puero) vidisse virtutes ingenii, ut prorsus posset hinc esse tanti fulminis (i. e. mortis pueri) metus, quod observatum fere est, celerius occidere festinatam maturitatem, Quint. 6 praef. § 10; cf. Liv. 45, 41, 1: quam fulmine justo Et Capito et Numitor ruerint, damnante senatu, Juv. 8, 92; cf. Liv. 6, 39, 7.
    Of oratory: aintandem? insanire tibi videris (Paetus), quod imitere verborum meorum, ut scribis, fulmina? etc., Cic. Fam. 9, 21, 1: (stilus) nec acumine posteriorum nec fulmine utens superiorum (al. flumine), id. Or. 6, 21.
    Poet.: fulmen habent acres in aduncis dentibus apri, i. e. destructive power, Ov. M. 10, 550; cf. id. ib. 1, 305: (aper) Erectus setis et aduncae fulmine malae, Stat. Th. 2, 470; see fulmineus, II.: tune illum (Hannibalem), cum frons propior lumenque corusco Igne micat, tune illa viri, quae vertice fundit, Fulmina pertuleris, fiery flashings (of the eye), Sil. 11, 342.
    Applied to the Scipios, as heroes and conquerors of the Carthaginians: Scipiades, belli fulmen, Carthaginis horror, Lucr. 3, 1034; imitated: duo fulmina belli Scipiadae, Verg. A. 6, 843: ubi nunc sunt fulmina gentis Scipiadae? Sil. 7, 106: duo fulmina nostri imperii, Cn. et P. Scipiones, these two thunderbolts of our empire, Cic. Balb. 15, 34.
    Prov.: Fulmen est, ubi cum potestate habitat iracundia, Pub. Syr. 184 Rib.

fulmenta, ae, f. [contr. from fulcimenta, from fulcio] (ante-class.),

  1. I. a prop, support of a building, Cato, R. R. 14, 1.
  2. II. In partic., the heel of a shoe, Lucil. ap. Non. 206, 26; Plaut. Trin. 3, 2, 94.

fulmentum, i. n. [contr. from fulcimentum, from fulcio], a prop, support.

  1. I. In gen., Vitr. 5, 1 fin.: porticus fulmentis Aquitanicis superba, i. e. columns, Sid. Ep. 2, 10 in Carm.
  2. II. In partic., a bedpost: Cels. 2, 15.
    Prov.: fulmenta lectum scandunt, the child wants to know more than its grandmother; or, perh., the servant wants to play the master, Varr. ap. Non. 206, 25.

fulmĭnāta, v. fulminatus.

fulmĭnātĭo, ōnis, f. [fulmino], a darting of lightning, a lightning: fulguratio ostendit ignem, fulminatio emittit, Sen. Q. N. 2, 12 init.

fulmĭnātor, ōris, m. [fulmino], lightninghurler, a post-class. designation of Jupiter, Arn. 6, 207.

(fulmĭnātrix, false read. for fulminata, v. fulminatus.)

fulmĭnātus, a, um, adj. [fulmino], provided with thunder-bolts, bearing thunder: legio XII. fulminata, probably because their shields bore the device of Jupiter brandishing the thunder-bolt, Inscr. Orell. 517; 3174; Inscr. Murat. 869, 1; cf.: κεραυνοφόρον στρατόπεδον, Dio. Cass. 55, 23.

fulmĭnĕus, a, um, adj. [fulmen], of or belonging to lightning (poet.).

  1. I. Lit.: ignis, Lucr. 2, 382; Ov. M. 11, 524; id. P. 2, 2, 118: ictus, Hor. C. 3, 16, 11; Ov. M. 14, 618: fragor, Val. Fl. 2, 501.
  2. II. Trop.
    1. * A. Sparkling, splendid, brilliant: Mnestheus (i. e. with sparkling arms), Verg. A. 9, 812 (cf. ib. 733): fulminea in casside, Claud. III. Cons. Hon. 194.
    2. B. (Acc. to fulmen, II.) Destructive, murderous, killing: dextra, Val. Fl. 4, 167: os (apri), Ov. F. 2, 232; cf.: dentes (apri), Phaedr. 1, 21, 5: rictus lupi, Ov. M. 11, 36: ensis, Verg. A. 4, 580; 9, 442: ira, Sil. 11, 99: iter, Claud. Laud. Stil. 1, 200.

fulmĭno, āre, v. n. and a. [id.].

  1. I. Neutr., to lighten, to hurl lightnings; hence, impers.: fulminat, it lightens (poet. and in post-Aug. prose, for the class. fulgeo): at Boreae de parte trucis cum fulminat, Verg. G. 1, 370: minore vi ad fulgurandum opus est quam ad fulminandum, Sen. Q. N. 2, 23: nec fulminantis magna manus Jovis, Hor. C. 3, 3, 6: fulminantem perjurant Jovem, Plin. 2, 7, 5, § 21.
    With a homogeneous object: ignes, Auct. Aetn. 342.
    1. B. Trop.: Caesar dum magnus ad altum Fulminat Euphraten bello, thunders in war, Verg. G. 4, 561; cf.: fulminat Aeneas armis, threatens lightning, thunders in arms, id. A. 12, 654: fulminat illa oculis, hurls lightnings, darts fire, Prop. 4 (5), 8, 55; Ov. Am. 1, 8, 16.
  2. II. Act., to strike or blast with lightning: caelestis flamma Ingentes quercus, annosas fulminat ornos, Claud. Ep. 1, 40: a deo fulminari, Lact. 1, 10: vulnera fulminatorum, Plin. 2, 54, 55, § 145.
    1. B. Trop.: fulminatus hac pronuntiatione in lectulum decidi, thunderstruck, Petr. 805.

fultor, ōris, m. [fulcio], a supporter, support, prop (late lat.); trop.: ecclesiae, Venant. Carm. 2, 15, 19.

fultūra, ae, f. [fulcio], a prop, stay, support (perh. not ante-Aug.).

  1. I. Lit.: fundamenta pro fultura et substructione fungentur, Col. 1, 5, 9.
    In plur.: Vitr. 10, 22 fin.
  2. II. Transf., a strengthening, refreshing (cf. fulcio, I. B.): deficient inopem venae te, ni cibus atque Ingens accedit stomacho fultura ruenti, Hor. S. 2, 3, 154: cujus (corporis) fulturis animus sustinetur, Plin. Ep. 1, 9, 4.

fultus, a, um, Part., v. fulcio.

Fulvia, ae, v. Fulvius.

fulvaster, tra, trum, adj. [fulvus], yellowish (post-class.): radix, App. Herb. 109.

Fulvĭus, a,

  1. I. name of a Roman gens, Cic. Planc. 8, 20. So esp.,
      1. 1. M. Fulvius Flaccus, a friend of C. Gracchus, who lost his life with him, Cic. Brut. 28, 108; id. Cat. 1, 2, 4; 1, 12, 29; id. Phil. 8, 4, 14; Liv. Epit. 59.
      2. 2. M. Fulvius Nobilior, Cic. Arch. 11; id. Tusc. 1, 2; id. Att. 4, 16.
      3. 3. Q. Fulvius Flaccus, Cic. Agr. 2, 33; id. Verr. 2, 1, 41, § 106.
      4. 4. Q. Fulvius Nobilior, Cic. Brut. 20.
        Servius Fulvius Flaccus, Cic. ib. 21 and 32.
        Fulvia, daughter of M. Fulvius Bambalio, and successively the wife of P. Clodius, C. Curio, and M. Antony, Cic. Phil. 2, 5, 11; id. Att. 14, 12, 1.
  2. II. Derivv.
    1. A. Fulvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Fulvius or Fulvia, Fulvian: herba, named after a Fulvius, Plin. 26, 8, 57, § 68: stola, of Fulvia, wife of P. Clodius, Val. Max. 3, 5, 3.
    2. B. Fulvĭaster, tri, m., an imitator of a Fulvius, Cic. Att. 12, 44, 4 Orell. N. cr.

fulvus, a, um, adj. [v. fulgeo], deep yellow, reddish yellow, gold-colored, tawny (mostly poet.): corpora leonum, Lucr. 5, 902; cf. Hor. C. 4, 4, 14: tegmen lupae, Verg. A. 1, 275: canis Lacon, Hor. Epod. 6, 5: cassis equinis jubis, Ov. M. 12, 88: boves, Plin. 22, 5, 5, § 9: vitulus, Hor. C. 4, 2, 60: caesaries, Verg. A. 11, 642: arena, id. ib. 12, 741: aurum, id. ib. 7, 279; cf.: subtemen (auri), Sil. 7, 80: cera, Plin. 21, 14, 49, § 83: color vini, id. 14, 9, 11, § 80: sidera, Tib. 2, 1, 88.
Hence, poet. transf.: Olympus, Val. Fl. 7, 158: lumen, Verg. A. 7, 76: nubes, id. ib. 12, 792 (but not in Lucr. 6, 461, where furva is the right reading): aquila, Verg. A. 11, 751; cf.: ales Jovis, id. ib. 12, 247: nuntia Jovis, Cic. poët. Leg. 1, 1, 2: virgae, i. e. withering stalks, Ov. M. 10, 191.
Hence, subst.: fulvum, i, n., reddish-yellow, Sol. 17, 5.

per-fulgĕrat (fulgŭrat), impers., it flashes or gleams brightly, Not. Tir. p. 118.