Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

mūtŭātus, a, um, Part.

  1. I. Of 2. mutuo.
  2. II. Of mutuor; v. h. vv.

mūtŭor, ātus, 1, v. dep. a. [mutuus], to borrow something of some one (class.; opp. mutuum do, commodo, credo).

  1. I. Lit., to obtain a loan of money: mutuari pecunias, Caes. B. C. 3, 60: pecuniam, Gai. Inst. 4, 73.
    Also without acc.: a Caelio mutuabimur, Cic. Att. 7, 3, 11: mutuari cogor, I am obliged to borrow, id. ib. 15, 15, 3.
    Of other things than money: domum, Tac. Or. 9: auxilia ad bellum, Hirt. B. G. 8, 21.
  2. II. Trop., to borrow, to take for one’s use, to derive, obtain, get, procure: orator subtilitatem ab Academiā mutuatur, Cic. Fat. 2, 3: a viris virtus nomen est mutuata, id. Tusc. 2, 18, 43: consilium ab amore, Liv. 30, 12: quem (sensum) a Latrone mutuatus est, Sen. Contr. 3, 10, 8: figuras ab aliquo, Quint. 8 prooem. 25: verba ex proximo mutuari licet, id. 10, 1, 13: a personis affectus mutuari, id. 11, 3, 73; so, verba, id. 1, 12, 58; 12, 10, 27: praesidium ab innocentiā, Val. Max. 6, 2, 1: regem a finitimis, id. ib. 3, 4, 2; App. M. 6, p. 178, 11.
      1. 1. Act. collat. form: mūtŭo, āre, to borrow: ad amicum currat mutuatum: mutuet mea causa, Caecil. ap. Non. 474, 4.
      2. 2. mūtŭ-ātus, a, um, in pass. signif.: luna mutu atā a sole luce fulget, with borrowed light, Plin. 2, 9, 6, § 45.