Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word succepto could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

succēdānĕus or succīdāneus (on the latter very ancient orthog. cf. Gell. 4, 6, 4 sq.), a, um, adj. [succedo], that follows after or succeeds to something, that supplies the place of something, substituted, succedaneous: hostia, quae ad aras adducta est immolanda, si casu effugeret, effugia vocari veteri more solet: in cujus locum quae supposita fuerat, succidanea, Serv. Verg. A. 2, 140; cf. Gell. l. l.; and Fest. p. 302 Müll.: si quid succidaneis opus esset, robus succederet, S. C. ap. Gell. 4, 6, 2: asinus pro homine succidaneus, App. M. 8, p. 213, 29: ut meum tergum stultitiae tuae subdas succidaneum? Plaut. Ep. 1, 2, 37: subrogare aliquem succedaneum, Cod. Just. 11, 65, 3: avum suum Pharnacem succedaneum regi Pergameno Eumeni datum, Just. 38, 6, 2.
Subst.: succēdānĕus, i, m., a substitute, representative; with gen., Dig. 17, 8, 4: functionis, Cod. Just. 10, 31, 27: alieni periculi, Dig. 26, 7, 3 fin.

suc-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n. and a. [sub].

  1. I. To go below or under (so mostly poet.; syn. subeo).
    1. A. Lit.
      1. 1. In gen., to enter, go under, come under: simul ac primum nubes succedere soli Coepere, to go under the sun, Lucr. 5, 286; cf. id. 6, 402: tectum, cui imbris vitandi causā succederet, Cic. Dom. 44, 116: maestae Succedunt ramis volucres, Val. Fl. 6, 505: succedere tectis, Ov. M. 2, 766; so, tectis, id. ib. 8, 549; Verg. A. 1, 627: rex jussae succedit aquae, Ov. M. 11, 142: tecto et umbrae, Verg. G. 3, 418: antro, id. E. 5, 6 and 19: tumulo sineret succedere terrae, i. e. to be buried, id. A. 11, 103; cf.: serpens imo Successit tumulo, id. ib. 5, 93.
      2. 2. In partic., to go from under; to go up, mount, ascend: alto caelo, to mount, ascend, Verg. G. 4, 227: in arduum, Liv. 5, 43; cf.: hoc itinere est fons, quo mare succedit longius, Caes. B. C. 2, 24: muros, Liv. 27, 18, 13; 31, 45, 5; Tac. A. 2, 20; Sil. 10, 597: tumulum, Liv. 22, 28 et saep.
        Absol.: erigi scalas jussit ac promptissimum quemque succedere, Tac. A. 2, 81.
        Poet.: in montem succedere silvas Cogebant, to retreat to the mountains, Lucr. 5, 1370.
    2. B. Trop.
      1. 1. To come under, submit to any thing: omnes sententiae verbaque omniasub acumen stili subeant et succedant necesse est, Cic. de Or. 1, 33, 151: externae dominationi, quam in suis timuerunt, sponte succedunt, Just. 8, 2, 2: succedoque oneri, take up, Verg. A. 2, 723: nec qui succederet operi inventus est, undertake, Plin. 35, 10, 36, § 92.
      2. 2. To go up, mount, ascend: a pedibusque minutatim succedere frigus Non dubitabat, Lucr. 6, 1191: ad summum honorem, id. 5, 1122: ille ad superos Succedet famā, Verg. A. 12, 235: aurum in summum successit honorem, Lucr. 5, 1275.
  2. II. To approach, draw near (class. and freq.).
    1. A. Milit. t. t., to march on, advance, march up to, approach (class. and freq.; cf.: invado, progredior): sub primam nostram aciem successerunt, Caes. B. G. 1, 24: sub montem, id. B. C. 1, 45: supra hostium munitionem, Sisenn. ap. Non. 91, 23: ad castra hostium infestis signis, Liv. 7, 37: ad stationes hostium, id. 30, 8: ad hostium latebras, id. 10, 14: ad urbem, id. 26, 44: ad moenia, id. 44, 31: sub ipsum vallum, id. 31, 36, 5: ad portūs claustra, Curt. 4, 5, 19: celeriter ad molem, id. 4, 3, 2: moenibus, Liv. 10, 34; 24, 19: munimentis, id. 9, 14: munitionibus, Auct. B. Alex. 30, 4: portas succedunt, Caes. B. G. 2, 6: murum, Liv. 38, 9.
      Absol.: classis paulatim successit, Tac. A. 3, 1.
      Impers. pass.: ubicumque iniquo successum est loco, Liv. 9, 31.
    2. B. To follow, follow after, take the place of, relieve, come into the place of, succeed; to succeed to, receive by succession (syn. subsequor).
      1. 1. Lit.: ut integri et recentes defatigatis succederent, Caes. B. G. 5, 16; 7, 41; id. B. C. 3, 94; cf. Liv. 9, 32; Ov. M. 13, 134: in stationem, Caes. B. G. 4, 32: in pugnam, Liv. 9, 27; for which, proelio, id. 6, 4: in paternas opes, id. 21, 3: in Pompeii locum heres, Cic. Phil. 2, 25, 62; cf.: Sequani principatum dimiserant. In eorum locum Remi successerant, Caes. B. G. 6, 12: ego in ejus quem occidissem succederem locum, Liv. 40, 12, 13: succedam ego vicarius tuo muneri, Cic. Verr. 2, 4, 37, § 81; 2, 3, 51, § 120; id. Fam. 3, 3, 1; cf. id. Fl. 14, 33; 21, 49: qui regno successit, Plin. 36, 27, 70, § 204: post ejus mortem frater regno successit, Just. 17, 3, 6: in hujus locum filia regno successit, id. 2, 4, 17; but: in regnum, id. 7, 2, 2: huic Mithridates filius succedit, id. 42, 2, 3: ad alteram partem succedunt Ubii, follow, come next, Caes. B. G. 4, 3.
        Of things: aspicit in teretes lignum succedere suras, Ov. M. 11, 80.
        Impers. pass.: non solum, quod tibi succederetur, sed quod Gabinio non succederetur, Cic. Pis. 36, 88: te antea, quam tibi successum esset, decessurum fuisse, id. Fam. 3, 6, 2.
      2. 2. Trop.
        1. a. To come or enter into a relation: in affinitatis jura, Just. 7, 3, 9.
        2. b. To follow, follow after, succeed.
          1. (α) In time: successit ipse magnis (oratoribus), Cic. Or. 30, 105: horum aetati successit Isocrates, id. ib. 13, 40; cf.: nihil semper floret: aetas succedit aetati, id. Phil. 11, 15, 39: tertia post illas successit aënea proles, Ov. M. 1, 125: quorum priores duae probationi succedunt, Quint. 3, 9, 1: in Italiā violis succedit rosa, Plin. 21, 11, 39, § 68: etenim ei succedo orationi, quae, etc., I succeed, I speak after an oration, which, etc., Cic. Balb. 1, 4: consules, quo majori gloriae rerum gestarum succedere se cernebant, Liv. 4, 11, 2: rexsuccedens tantae caritati Hieronis, id. 24, 5, 1: ut bono succedenti regi difficilis aemulatio esset, id. 1, 48, 8.
          2. (β) To follow, take the place of, succeed in value: cujus (purpurae) libra denariis centum venibathuic successit dibapha Tyria, quae in libras denariis mille non poterat emi, Nep. ap. Plin. 9, 39, 63, § 137: in vicem ejus (graminis) succedit decoctum, Plin. 24, 19, 118, § 179: non numero tantum amissorum civium, sed et dignitati, Just. 3, 5, 7: filii magnitudini patris successerunt, id. 19, 1, 2.
            Pass. impers.: male gestis rebus alterius successum est, Liv. 9, 18, 15.
        3. c. Hence, to follow the nature or rule of any thing, to belong to a class or category (rare): succedere hanc quoque comparativo generi, Quint. 3, 10, 4: quae omnia succedunt legitimis quaestionibus, id. 3, 6, 71.
        4. d. Pregn.: res (alicui) succedit, or simply succedit, goes on well, is successful, prospers, succeeds (cf. evenit): lepide hoc succedit sub manus negotium, Plaut. Mil. 3, 2, 59: negotium (ei) sub manus, id. ib. 4, 4, 7; id. Pers. 4, 1, 2: quando hoc bene successit, Ter. Ad. 2, 4, 23: parum succedit, quod ago, id. And. 4, 1, 54: pleraque non succedunt, Varr. R. R. 3, 9, 16: quod res nulla successerat, Caes. B. G. 7, 26: inceptum non succedebat, Liv. 42, 58: nihil conceptae temere spei succedebat, id. 33, 5, 3: voti Phoebus succedere partem Mente dedit, Verg. A. 11, 794: si prospere prima successerint, Just. 9, 3, 7.
          Absol.: hac non successit: aliā ingrediemur viā, Ter. And. 4, 1, 45: si quando minus succedet, Cic. Or. 28, 98: si ex sententiā successerit, id. Q. Fr. 2, 14, 1: si proinde, ut ipse mereor, mihi successerit, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 4, 4: si successisset coeptis, Liv. 25, 37: inceptis, id. 24, 19: fraudi, id. 38, 25: facinori eorum, id. 40, 11 et saep.: successurumque Minervae Indoluit, Ov. M. 2, 788.
          Pass.: cum omnia meā causā velles mihi successa, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 2.
          Impers.: nolle successum non patribus, Liv. 2, 45, 5: ubicumque iniquo successum erat loco, id. 9, 31, 13 Weissenb. ad loc.

suc-cendo, di, sum, 3, v. a. [sub-candeo; v. accendo], to kindle or set on fire from below (syn. inflammo).

  1. I. Lit. (class.): (sapiens) etiamsi in Phalaridis tauro inclusus succensis ignibus torreatur, Cic. Pis. 18, 42: aggerem cuniculo hostes succenderant, Caes. B. G. 7, 24: arma cumulata in ingentem acervum ipse imperator face subditā succendit, Liv. 45, 33; cf. Quadrig. ap. Gell. 15, 1, 7; Caes. B. G. 5, 43: rogum, Liv. 28, 23: pontem, id. 1, 37: pinus duabus manibus, Ov. M. 5, 442: urbem suis manibus, Caes. B. G. 7, 15: aër fulminibus succenditur, Luc. 2, 269; 2, 413: aras, Sen. Herc. Oet. 790.
    1. B. Transf., to inflame, redden: illi rubor igneus ora Succendit, Luc. 9, 792: purpura infecit niveos vultus per liquidas succensa genas, Claud. Rapt. Pros. 1, 274.
  2. II. Trop., to kindle, inflame with passion, etc. (only poet.; cf. succenseo): succendit Castora Phoebe, Prop. 1, 2, 15: Deucalion Pyrrhae succensus amore, Ov. H. 15, 167: altera succensa cupidine, id. M. 8, 74: patriā succensa senectā (i. e. amore patris senis), Prop. 3, 19 (4, 18), 15: (furorem) succendunt classica cantu, Luc. 6, 166; cf.: in bella succensi mero, Sen. Herc. Fur. 779: succensas agit libido mentes, id. Hippol. 541: succensi irā, Sil. 1, 169: luctu succensus, Val. Fl. 3, 585: dulcedine famae succensus, Juv. 7, 40: mens facibus pudoris, Claud. Laud. Stil. 2, 221.

* suc-cēno (subc-, succoe-), āre, 1, v. a., to eat below, dine underneath: Galba de piscibus, qui cum pridie ex parte adesi et versati postero die appositi essent, Festinemus, alii subscenant, inquit, Quint. 6, 3, 90 Spald. N. cr.

succensĕo and suscensĕo, sŭi, sum, 2, v. n. [succensus, from succendo], to be inflamed with anger, to be angry, irritated, enraged (class.; syn.: irascor, indignor).

        1. (α) With dat.: hominibus irasci et succensere, Cic. Rosc. Com. 16, 46: neque illi sum iratus neque quicquam succenseo, Plaut. Most. 5, 2, 41: id tibi suscensui, Quia, etc., id. Pers. 3, 3, 26: nil succenseo Nec tibi nec huic, Ter. Heaut. 5, 2, 23: ne tu illi succenseas, ne tibi illum succensere aliquid suspicere, Cic. Deiot. 13, 35: nec vero iishabeo quod suscenseam, id. Tusc. 1, 41, 99: nisi Atheniensibus succensuissem, id. de Or. 3, 20, 75: quis mihi jure succenseat? id. Arch. 6, 13: non esse aut ipsi aut militibus succensendum, Caes. B. C. 1, 84.
        2. (β) Absol., Plaut. Merc. 5, 3, 4: nihil fecit quod succenseas, Ter. Phorm. 2, 1, 33: quae si sic sua habituram dicat, quis tandem succenseat? Liv. 7, 13: aliud succensendi tempus erit, id. 22, 29: C. Caesar succensens propter curam verrendis viis non adhibitam, Suet. Vesp. 5; Aug. Civ. Dei, 3, 17.
        3. * (γ) Part. fut. pass.: peccata hominum non succensenda sunt, Gell. 6, 2, 5.

1. succensĭo, ōnis, f. [succendo], a setting on fire, kindling (late Lat.): lavacri, i. e. a heating, Amm. 31, 1, 2: prunarum nimia, id. 25, 10, 13: matutina succensio, Tert. Res. Carn. 12.

* 2. succensĭo, ōnis, f. [succenseo], anger, irritation, indignation: memoriam succensionis obliterare, Symm. Ep. 5, 35.

succensus, a, um.

  1. I. Part. from succendo.
  2. II. Part. from succenseo.

succentīvus, a, um, adj. [succino], sounding to, accompanying: tibia, Varr. R. R. 1, 2, 15.

succentor, ōris, m. [succino],

  1. I. an accompanier in singing, Aug. Enarr. in Psa. 87, 1; Isid. 7, 12, 26.
  2. II. Trop., a furtherer, promoter: fabularum, Amm. 19, 12, 13; Isid. Orig. 6, 19, 13.

1. suc-centŭrĭo (subc-), no perf., ātum, 1, v. a., to receive as a recruit into a centuria; hence, transf., to put in the place of another, receive as a substitute (very rare): succenturiare est explendae centuriae gratiā supplere, subicere, Plaut. ap. Saturione: succenturia, centum require, qui te delectent domi, Fest. p. 306 Müll.: nunc prior adito tu, ego in insidiis hic ere Succenturiatus, si quid deficies, as a reserve, Ter. Phorm. 1, 4, 55; cf.: tota metaphora de re militari est. Succenturiati dicuntur, qui explendae centuriae gratiā subiciunt se ad supplementum ordinum, Don. ad. h. l.: et alia esca melior atque amplior succenturietur, Favor. ap. Gell. 15, 8, 2.

2. suc-centŭrĭo (subc-), ōnis, m., an under-officer, sub-centurion, Liv. 8, 8.

* succentus, ūs, m. [succino], an accompanying, accompaniment, Mart. Cap. 1, § 11.

suc-cerno (subc-), crēvi, crētum, 3, v. a., to sift through, to sift.

  1. I. Lit.: vinaceos cottidie recentes succernito, Cato, R. R. 25; 10, 5; 18, 7; 151, 3; Plin. 18, 11, 29, § 115; Vitr. 2, 5.
    Comically: iste gradus succretu’st cribro pollinario, Plaut. Poen. 3, 1, 10.
  2. * II. Transf., to shake up, agitate, Sev. Aetna, 492.

successĭo, ōnis, f. [succedo, II.].

  1. I. A coming into the place of another, a following after, succeeding, succession in office, possession, etc. (mostly post-Aug.): si merces Antonii oppressi poscitur in Antonii locum successio, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 17, 2: Neronis principis successio, Plin. 7, 13, 11, § 58: quorum non dubia, Tac. A. 4, 12; Suet. Tib. 15; 25; 55: ad spem successionis admoveri, id. Calig. 12; id. Oth. 4 fin.: regni, Just. 9, 2; App. M. 8, p. 210, 33; Lact. 6, 23, 17.
    Plur.: magistratibus judicia per annuas successiones permisit, Just. 3, 3: familiae, quae per successiones jus sibi vindicant, Plin. 12, 14, 30, § 54: morbi per successiones quasdam traduntur, Plin. Ep. 1, 12, 4: jura successionum, Tac. G. 32: doloris amotio successionem afficit voluptatis, Cic. Fin. 1, 11, 37.
  2. * II. A good issue, success: successio prospera consecuta est, Aug. (perh. Cic. Hort. Fragm.) Vit. Beat. 26: victoriam proeliorum successionibus relaturos, Arn. 2, 8.

(successīvus, a false read. for succissiva, Lact. Opif. Dei, 12, 15 Bünem. ad loc.)

successor, ōris, m. [succedo, II.], a follower, successor in office, possession, time, etc. (class.; cf. vicarius): conjunctissimus, Cic. Fam. 3, 3, 1; cf.: successori decessor invidit, id. Scaur. Fragm. 33; id. Prov. Cons. 15, 37; id. Fl. 14, 33; id. Fam. 3, 6, 2: successorem alicui mittere, to remove from office, Liv. 23, 27, 12; cf. id. 32, 28, 1: legato eum consulari successorem dedisse, Suet. Aug. 88; id. Dom. 1: successorem accipere, to be removed, Plin. Ep. 8, 13, 23: successores Alexandri, Quint. 12, 10, 6: studii successor et heres, Ov. M. 3, 589: quo successore (Philoctete) sagittae Herculis utuntur, i. e. the succeeding possessor, inheritor, id. ib. 13, 51: alieni criminis successor, Dig. 48, 19, 26: successore novo vincitur omnis amor, by a new favorite, Ov. R. Am. 462; cf.: novus habendus (clipeo), id. M. 13, 119: propositi successor honoris Junius, id. F. 5, 77: successor fuit hic tibi, Galle; Propertius illi, i. e. he followed you, wrote after you, id. Tr. 4, 10, 53.
Of a female: Phoebe, Fraternis successor equis, Corn. Sev. ap. Charis. p. 66 P.

successōrĭus, a, um, adj. [successor], of or belonging to succession, successory (post-class.; esp. freq. in jurid. Lat.): de successorio edicto, Dig. 38, 9, 1 pr.: ex successorio capite, ib. 22, 6, 1, § 3: successorio jure aliquid tenere, Amm. 14, 8, 5.

1. successus, a, um, Part. of succedo.

2. successus, ūs, m. [succedo].

  1. I. (Acc. to succedo, I.) An advance, approach (very rare).
    1. A. Lit.: successus et incursus hostium, Caes. B. G. 2, 20: equorum, Verg. A. 12, 616.
    2. B. Transf. (post-class.), a place which one goes down into, a cavern: terrarum, Arn. 5, 173; 7, 251.
  2. II. (Acc. to succedo, II.) A succession of time, continuance (post-class.): continuo totius temporis successu, Just. 1, 8, 14: ex successu continuae felicitatis obliviscitur se hominem, id. 16, 5, 8.
    1. B. Trop., a happy issue, good result, success (the usual signif.; perh. not ante-Aug.): successu exsultans, Verg. A. 2, 386: Mnestheus successu acrior ipso, id. ib. 5, 210: hos successus alit, id. ib. 5, 231: successum dea dira negat, id. ib. 12, 914; cf.: multo successu Fabiis audaciam crescere, Liv. 2, 50, 3: contentus fortuito successu, id. 42, 66, 2: elatus successu, id. ib. § 3: successumque artes non habuere meae, Ov. R. Am. 624: successu rerum ferocior, Tac. H. 4, 28; Ov. M. 6, 130; 8, 384; 8, 495 al.: successus improborum plures allicit, Phaedr. 2, 3, 7; Quint. 1, 2, 24; 10, 7, 13; Plin. 7, 7, 5, § 44: petitionum, id. 28, 8, 27, § 106: artis, id. 35, 9, 36, § 67: nec successum victoriae moderatus est, Suet. Aug. 13: tantusque rerum successu haberi coeptus est, Just. 17, 3, 22: successu rerum florentes opes, id. 18, 6, 1; 21, 6, 1.
      Plur.: pleni successibus anni, Ov. M. 8, 273: successus prosperos dare, Liv. prooem. § 13: ne successibus deesset auctoritas, Just. 2, 4, 13.
      1. 2. Concr., posterity, issue (post-class.): ferunt Graecorum commentafeminamsuā manu suos exstinxisse successus, i. e. Medea, Cael. Aur. Tard. 1, 5.