Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word obsedit could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

ob-saepĭo (ob-sēpĭo), psi, ptum, 4 (old form obsipio, Caecil. ap. Diom. p. 378 P.), v. a., to hedge or fence in, to enclose; hence, transf., to close up, to render impassable or inaccessible (class.; syn.: obstruo, oppilo).

  1. I. Lit.: NEQVE QVIS IN EO LOCO QVID OPPONIT, MOLIT, OBSEPIT, FIGIT, etc., S. C. ap. Front. Aquaed. 129: ubi illum saltum video obsaeptum, Plaut. Casin. 5, 2, 35; cf.: obsaeptis itineribus, Liv. 25, 29; v. Drak. ad Liv. 39, 1, 5: mox iter, apertis, quae vetustas obsaepserat, pergit, had rendered impassable, Tac. A. 15, 27: obsaepta viarum, impassable roads, Sil. 12, 110.
  2. II. Trop., to close or bar up: haec omnia tibi accusandi viam muniebant, adipiscendi obsaepiebant, Cic. Mur. 23, 48; cf. id. Scaur. § 40: plebi iter ad curules magistratus obsaepsit, Liv. 9, 34; 4, 25: obsaepta diutinā servitute ora reseramus, Plin. Pan. 66.

obsĕcrātĭo, ōnis, f. [obsecro].

  1. I. In gen., a beseeching, imploring, supplication, entreaty (class.): prece et obsecratione humili uti, Cic. Inv. 1, 16, 22; id. Font. 17, 39: judicum, addressed to the judges, Quint. 6, 1, 33: percipe obsecrationem meam, Vulg. Psa. 142, 1: fit ad Deum pro illis, id. Rom. 10, 1.
  2. II. In partic.
    1. A. An asseveration, protestation, accompanied by an invocation of the gods or of religious things, Gr. δέησις, Cic. de Or. 3, 53, 105; cf. Just. 24, 2, 5; cf. Macr. S. 1, 6, 13.
    2. B. A public prayer: obsecrationem indicere, Liv. 27, 11; id. 4, 21; 26, 23; 31, 9; Cic. Har. Resp. 28 fin.: habere, Suet. Caes. 22.

obsĕcrātor, ōris, m. [obsecro], one who entreats, a suppliant, Ven. Fort. Vit. Ger. 6.

ob-sĕcro (op-sĕcro), āvi, ātum, 1 (separate, ob vos sacro, for vos obsecro, Paul. ex Fest. p. 190, Müll.), v. a. [sacro], qs. to ask on religious grounds (ob sacrum), i. e.

  1. I. to beseech, entreat, implore, supplicate, conjure: obsecrare est opem a sacris petere, Paul. ex Fest. p. 183 Müll. (class.; syn.: obtestor, precor, supplico).
    With acc. of the pers. or thing: Venus alma, ambae te obsecramus, Nos in custodiam tuam ut recipias, Plaut. Rud. 3, 3, 32: advorsum quam ejus me opsecravisset pater, id. Trin. 1, 2, 139: cum eum oraret atque obsecraret, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42: te obsecrat obtestaturque per senectutem suam, conjures you, id. Quint. 30, 91; id. Sest. 69, 147: cum precibus me obsecraret, Marcell. ap. Cic. Fam. 4, 11, 1: cum multis lacrimis, Cic. Verr. 2, 2, 17, § 42; cf. in the foll.: pro di immortales, obsecro vostram fidem, Plaut. Most. 2, 2, 97; id. Poen. 5, 2, 7; id. Truc. 4, 3, 30; cf. in the foll.
          1. (β) With a double acc. (of the pers. and thing): itaque te hoc obsecrat, ut, Cic. Quint. 31, 97: hoc te, Ter. Heaut. 4, 1, 32.
          2. (γ) With a relative or intentional clause: ut huc reveniat obsecrato, Plaut. Truc. 2, 7, 35: pater, obsecro, ut mihi ignoscas, Ter. Heaut. 5, 5, 5: te ut omnia perscribas, Cic. Att. 3, 11 fin.; 11, 1, 1: ut ne, Ter. And. 2, 1, 27.
          3. (δ) Absol.: videmus certis precationibus obsecrasse summos magistratus, Plin. 28, 2, 3, § 11: Bassus multis precibus, paene etiam lacrimis obsecrabat, implerem meum tempus, Plin. Ep. 4, 9, 12: pro aliquo, Vulg. Esth. 7, 3; id. Philem. 10.
  2. II. In partic., in colloq. lang., obsecro.
    1. A. As an expression of deprecation, I beseech you, I cry you mercy, for Heaven’s sake: tuam fidem obsecro, Plaut. Am. 1, 1, 217: periimus! Obsecro hercle, id. Men. 5, 7, 27: Ph. Prodi, male conciliate. Do. Obsecro, Ter. Eun. 4, 4, 2.
    2. B. As a mere polite expression of entreaty, for the most part as an interjection, I beseech you, pray: quid illic, opsecro, tam diu restitisti, Plaut. Most. 3, 2, 100; id. Bacch. 5, 2, 12: dic obsecro hercle serio quod te rogem, id. As. 1, 1, 14; Turp. ap. Non. 132, 15: obsecro, an is est? Ter. Eun. 5, 5, 21: Attica mea, obsecro te, quid agit? Cic. Att. 13, 13, 3; id. Tusc. 1, 25, 60: sed obsecro te, ita venusta habeantur ista, non ut vincula virorum sint, sed, etc., but I beseech you, id. Par. 5, 2, 38; Liv. 5, 6, 3; 6, 40, 10; Gell. 20, 1, 36.

obsĕcundanter, adv., v. obsecundo fin.

obsĕcundātĭo, ōnis, f. [obsecundo], compliance, obsequiousness (post-class.): servilis obsecundatio, Cod. Th. 12, 1, 92.

obsĕcundātor, ōris, m. [obsecundo], a servant (post-class.): sacrorum scriniorum, Cod. Th. 6, 26, 3.

ob-sĕcundo, āvi, ātum, 1, v. n., to be compliant, show obedience; to comply with, humor, fall in with, follow implicitly, obey a pers. or thing (rare but class.; syn.: morigeror, obsequor, oboedio): obsecundare in loco, Ter. Heaut. 4, 6, 23; id. Ad. 5, 9, 37: ut ejus semper voluntatibus socii obtemperarint, hostes oboedierint, venti tempestatesque obsecundarint, * Cic. Imp. Pomp. 16, 48: obsecundando mollire impetum, Liv. 3, 35, 7: simul capite atque umeris sensim ad id, quo manus feratur, obsecundantibus, Quint. 11, 3, 92; M. Aur. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 35 Mai.: imperiis, Amm. 17, 10, 10.
Hence, * obsĕcundanter, adv., in compliance with, according to a thing: obsecundanter naturae vivere, Nigid. ap. Non. 147, 26 (obsequenter, Non.).

obsĕcūtĭo (obsĕquūtĭo), ōnis, f. [obsequor], compliance, obedience (postclass.): inviolabili obsecutione servare, Arn. 7, 215: voluntariae obsecutionis assensus, id. 6, 203.

obsĕcūtor (obsĕquūtor), ōris, m. [obsequor], an obeyer, keeper, observer (eccl. Lat.): obsecutores legis, Tert. adv. Marc. 4, 9; Jul. Val. Res Gest. Alex. 3, 2.

ob-septus, a, um, Part., from obsaepio.

ob-sĕquēla or obsĕquella, ae, f. [obsequor], compliance, complaisance, obsequiousness: obsequela obsequium, Paul. ex Fest. p. 192 Müll. (ante-class. and in Sall.): neque erat tuae benignitatis atque obsequellae, Turp. ap. Non. 215, 32; 29 (Com. Rel. v. 63 and 210 Rib.); Afran. ap. Non. 216, 3 (Com. Rel. v. 257 Rib.): obsequelam facere (alicui), to show complaisance, Plaut. As. 1, 1, 50 (Fleck. obsequentiam): qui regi per obsequelam orationis cari erant, through obsequiousness in speaking, i. e. because they spoke as he liked, Sall. ap. Non. 215, 33 (Hist. 2, 49 Dietsch).

1. obsĕquens, entis, Part. and P. a., from obsequor.

2. Obsĕquens, entis, m., a Roman proper name: C. IVLIVS OBSEQVENS, Inscr. Murat. 824, 7.

obsĕquenter, adv., v. obsequor, P. a. fin.

obsĕquentĭa, ae, f. [1. obsequens], compliance, complaisance, obsequiousness (very rare; not in Cic.): omnes parentes liberis suis facient obsequentiam, Plaut. As. 1, 1, 50: nimia obsequentia reliquorum, Caes. B. G. 7, 29, 4; v. obsequela.

obsĕquĭae, ārum, f. [obsequor], for exsequiae, funeral rites, obsequies, Inscr. Fabr. p. 702, n. 235 (Burm. and Meyer read exsequias).

obsĕquĭālis, e, adj. [obsequium], complying, yielding, complaisant (late Lat.): amor, Ven. Carm. 6, 7, 274.

obsĕquĭbĭlis, e, adj. [obsequor], com plying, yielding, complaisant (post-class.), Gell. 2, 29, 12.

obsĕquĭōsus, a, um, adj. [obsequium], complying, complaisant, obsequious (anteclass.): alicui, Plaut. Capt. 2, 3, 58.

ob-sĕquĭum, ii, n. [obsequor].

  1. I. In gen., compliance, yieldingness, complaisance, indulgence (class.; syn.: indulgentia, obsequentia): prosequium a prosequendo, obsequium ab obsequendo dicuntur, Paul. ex Fest. p. 226 Müll.: obsequium amicos, veritas odium parit, Ter. And. 1, 1, 41: obsequium atque patientia, Cic. Pis. 2, 5: obsequium et comitas, id. Att. 6, 6: alicui tribuere, Ov. Tr. 5, 6, 30: ventris, i. e. gluttony, Hor. S. 2, 7, 104: animo sumere, to follow the bent of one’s inclinations, Plaut. Bacch. 4, 10, 7: in obsequio uxoris, in the service of his wife, Vulg. 4 Reg. 5, 2.
    Of inanim. things: flectitur obsequio curvatus ab arbore ramus, by yielding, by its pliancy, Ov. A. A. 2, 179.
    In plur.: omnia ei obsequia polliceor, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 11, 3.
  2. II. In partic.
    1. A. Compliance in love, yielding, consent, Petr. 113; Col. 6, 27, 10; Curt. 6, 7, 1; 10, 1, 25.
    2. B. Obedience, allegiance: in populum Romanum, Liv. 29, 15, 3: principum, i. e. towards them, Just. 3, 2, 9: ad obsequium redigere, to subjugate, Suet. Aug. 21: nulla colonia vestra erit, quae nos obsequio erga vos fideque superet, Liv. 7, 30, 19: obsequium in regem retinere, Tac. A. 6, 37 (43) fin.; 13, 3; Just. 20, 4, 9: jurare in obsequium alicujus, to swear obedience or allegiance to one, Just. 13, 2: obsequium erga aliquem exuere, to throw off, Tac. A. 3, 12.

ob-sĕquor, cūtus (quutus), 3, v. dep.

  1. I. Lit., to accommodate one’s self to the will of a person; to comply with, yield to, gratify, humor, submit to; with dat. of the pers. or thing (freq. and class.; syn.: morigeror, obtempero, pareo, oboedio), Cato, R. R. 5: cum huic obsecutus sis, illi est repugnandum, Cic. Tusc. 5, 20, 60; id. Clu. 54, 149; id. Q. Fr. 1, 1, 11, § 32: voluntati alicujus, id. Fin. 2, 6, 17: imperio, Juv. 10, 343.
          1. (β) With acc. of the thing (ante- and post-class.): et id ego percupio obsequi gnato meo, in this, Plaut. As. 1, 1, 61: ea, Gell. 2, 7, 13.
  2. II. Transf.
    1. A. To yield to, give one’s self up to, indulge in a thing: amori, Plaut. Trin. 2, 1, 8: studiis suis, Nep. Att. 2: fortunae, Caes. ap. Cic. Att. 10, 8, 1: pudori, Cic. Fam. 16, 9: tempestati, id. ib. 1, 9, 21: est lubido homini suo animo opsequi, Plaut. Bacch. 3, 3, 12: animo, to follow one’s inclinations, id. Mil. 3, 1, 83; id. Ps. 5, 1, 26: irae, Curt. 5, 8, 12.
    2. B. Of inanimate things, to be yielding, pliant, ductile: aes regulare malleis obsequitur, Plin. 34, 8, 20, § 94.
      Impers. pass.: volo amori obsecutum illius, Plaut. As. 1, 1, 62 (v. Lachm. Lucr. p. 304).
      Hence, obsĕ-quens, entis, P. a. (separate, vintu te mihi ob esse sequentem an nevis? Plaut. Merc. 1, 2, 39).
    1. A. In gen., yielding, compliant, obsequious: opsequens oboediensque est mori atque inperiis patris, Plaut. Bacch. 3, 3, 55: patri, Ter. Heaut. 2, 3, 18: legiones nobis, Cic. Fam. 10, 8.
      Comp.: animus obsequentior, Sen. Ep. 50, 6; Curt. 6, 3, 18.
      Sup.: curae mortalium obsequentissimam esse Italiam, amenable, susceptible of culture, Col. 3, 8, 5: nurus, Quint. Decl. 291.
    2. B. In partic., an appellation of the gods, favorable, indulgent, gracious, propitious: bonam atque obsequentem deam, Plaut. Rud. 1, 5, 3.
      Esp. as subst., of Fortuna: Quem te deum autem nominem? Leo. Fortunam atque obsequentem, Plaut. As. 3, 3, 126; Inscr. Orell. 1750; 1751.
      Hence, adv.: obsĕquenter, compliantly, obsequiously (perh. not in Cic.): haec a collegā obsequenter facta, Liv. 41, 10, 12: parere alicui, Plin. Ep. 4, 11, 15.
      Sup.: vixit in contubernio aviae severissime, et tamen obsequentissime, entirely according to her wishes, Plin. Ep. 7, 24, 3.

obsĕquūtĭo, -ūtor, v. obsecutio, -cutor.

1. obsĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [ob-sera], to bolt, bar, fasten, or shut up (not in Cic. or Cæs.; syn.: claudo, oppilo, obstruo).

  1. I. Lit.: ostium, Ter. Eun. 4, 6, 25: aedificia, Liv. 5, 41: fores (opp. aperire), Suet. Tit. 11: tabellam liminis, Cat. 32, 5: exitus, Col. 9, 1, 3: rogos, i. e. the dead, Prop. 4, 11, 8.
  2. II. Transf.: aures, Hor. Epod. 17, 53: palatum (for os), i. e. to be silent, Cat. 55, 21: fores amicitiae, Amm. 27, 12.

2. ob-sĕro (ops-), sēvi, sĭtum, 3 (inf. perf. sync. obsesse for obsevisse, Att. ap. Non. 395, 27), v. a.

  1. I. Lit.
    1. A. To sow or plant (class.): frumentum, Plaut. Trin. 2, 4, 129.
      Comically: pugnos, to give a good drubbing, Plaut. Men. 5, 7, 23.
    2. B. Transf.
      1. 1. To sow or plant with any thing: saepimentum virgultis aut spinis, Varr. R. R. 1, 14, 1: terram frugibus. Cic. Leg. 2, 25, 63; Col. 2, 9, 1; Varr. R. R. 1, 44, 2.
      2. 2. In gen., to cover over, fill with; only in perf. pass. part., covered over, filled: omnia arbustis obsita, Lucr. 5, 1377: loca obsita virgultis, Liv. 28, 2: obsita pomis Rura, Ov. M. 13, 719: video aegrum pannis annisque obsitum, Ter. Eun. 2, 2, 5: obsitus illuvie ac squalore, Tac. A. 4, 28: vestis obsita squalore, Liv. 2, 23: legatiobsiti squalore et sordibus, id. 29, 16: variis obsita frondibus, Hor. C. 1, 18, 12: montes nivibus, Curt. 5, 6, 15: aër pallore, darkened, Luc. 5, 627; cf.: dies nube obsitus, Sen. Troad. 20: obsitus aevo, Verg. A. 8, 307: Io jam setis obsita, id. ib. 7, 790: terga (marinae beluae) obsita conchis, Ov. M. 4, 724.
  2. II. Trop.: Tun’ is es, qui in me aerumnam obsevisti, hast brought upon me, occasioned me, Plaut. Ep. 4, 1, 30: em istic oportet opseri mores malos, si in opserendo possint interfieri, id. Trin. 2, 4, 130.

observābĭlis, e, adj. [observo], remarkable, observable (post-Aug.): manus, Quint. 9, 1, 20: patientia, remarkable, App. M. 11, p. 267, 8: nox ista est observabilis Domini, Vulg. Exod. 12, 42.

observans, antis, Part. and P. a., from observo.

observanter, adv., v. observo, P. a. fin.

observantĭa, ae, f. [observo], a remarking, noting, regard, observance.

  1. I. In gen.: temporum observantia, Vell. 2, 1063.
  2. II. In partic.
    1. A. Observance, attention, respect, regard, reverence shown to another: observantia est, per quam aetate, aut sapientiā, aut honore, aut aliquā dignitate antecedentes veremur et colimus, Cic. Inv. 2, 22, 65: officia observantiamque dilexit, id. Balb. 28, 53: tenuiorum, id. Mur. 34, 71: amicos observantiā, rem parsimoniā retinere, id. Quint. 18, 59: observantia, quā me colit, id. Fam. 12, 27, 1: in regem, Liv. 1, 35: eadem pro libertis adversus patronos, Quint. 11, 1, 66.
    2. B. An obedient observance; a keeping, following, performing of laws, customs, etc.: prisci moris observantia, Val. Max. 2, 6, 7: juris, Dig. 1, 2, 2.
      1. 2. An observance of religious duties, divine worship, religion: fides Catholicae observantiae, Cod. Th. 16, 5, 12, § 54: religio et observantia, Vulg. 2 Macc. 6, 11.

observātē, adv., v. observo, P. a. fin. 2.

observātĭo, ōnis, f. [observo], a watching, observing, observance (class.).

  1. I. In gen.: observationi operam dare, Plaut. Mil. 2, 6, 5: siderum, Cic. Div. 1, 1, 2.
    As a gift or faculty, the power of observation, Plin. 18, 29, 69, § 284.
  2. II. In partic.
    1. A. An office, duty, service (eccl. Lat.): Dei sui et expiationis, Vulg. 2 Esdr. 12, 44: in observationibus sicut fas est, id. 1 Macc. 12, 11.
    2. B. An observation, remark; a precept, rule (post-Aug.), Plin. 17, 21, 35, § 163: dare observationes aliquas coquendi, id. 22, 23, 47, § 99: sermonis antiqui, Suet. Gram. 24.
    3. C. In partic., circumspection, care, exactness: summa erat observatio in bello movendo, Cic. Off. 1, 11, 36.
    4. D. Regard, respect, esteem, reverence (post-class.): religionibus suam observationem reddere, Val. Max. 1, 1, 8: Christianitatis, Cod. Th. 12, 1, 112: divina, ib. 12, 1, 104.
    5. E. Display, outward show (eccl. Lat.): non venit regnum Dei cum observatione, Vulg. Luc. 17, 20.
  3. F. Observance: dierum, Gell. 3, 2, 3.

observātor, ōris, m. [observo], a watcher, observer (perh. not ante-Aug.): nemo observator, nemo castigator assistet, Plin. Pan. 40: observator et custos bonorum, Sen. Ep. 41, 2: Catholicae legis, i. e. one who obeys it, Cod. Th. 16, 5, 1.

observātrix, īcis, f. [observator], she that observes, an observer (eccl. Lat.): fides observatrix, Tert. Cor. Mil. 4.

observātus, ūs, m. [observo], observation (ante-class.): ex observatu dicere, Varr. R. R. 2, 7, 3.

observĭto, āvi, v. freq. a. [observo], to watch carefully, to note, observe (class.): Assyrii.. trajectiones motusque stellarum observitaverunt, Cic. Div. 1, 1, 2: deorum voces, id. ib. 1, 45, 102: omnia, App. Deo Socr. p. 52, 31; id. M. 8, p. 208, 17: caerimonias, Massur. Sabin. ap. Gell. 10, 15, 26.

ob-servo, āvi, ātum, 1 (archaic fut. perf. observasso, Plaut. Mil. 2, 3, 57), v. a.

  1. I. In gen., to watch, note, heed, observe a thing; to take notice of, pay attention to (class.; syn.: animadverto, attendo): ne me observare possis, quid rerum geram, Plaut. Aul. 1, 1, 14: quid ille faciat, ne id observes, id. Men. 5, 2, 38: fetus, to watch for, seek to catch, Verg. G. 4, 512: lupus observavit, dum dormitarent canes, watched, waited, Plaut. Trin. 1, 2, 133: occupationem alicujus, et aucupari tempus, to watch in order to take advantage of, Cic. Rosc. Am. 8, 22: si iniquitates observaveris, Domine, Vulg. Psa. 129, 3: tempus epistulae alicui reddendae, to watch or wait for, Cic. Fam. 11, 16, 1: et insidiari, to be on the watch, id. Or. 62, 210: observavit sedulo, ut praetor indiceret, etc., took care that, etc., Suet. Claud. 22.
    So pass. impers.: observatum est, ne quotiens introiret urbem, supplicium de quoquam sumeretur, Suet. Aug. 57 fin.: observans Acerroniae necem, observing, perceiving, Tac. A. 14, 6: postquam poëta sensit, scripturam suam Ab iniquis observari, to be scrutinized, Ter. Ad. prol. 1: sese, to keep a close watch over one’s self, Cic. Brut. 82, 283.
  2. II. In partic.
    1. A. To watch, guard, keep any thing: januam, Plaut. As. 2, 2, 7: fores, id. Mil. 2, 3, 57: greges, Ov. M. 1, 513: draconem, auriferam obtutu observantem arborem, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 9, 22; Sen. Hippol. 223.
    2. B. To observe, respect, regard, attend to, heed, keep, comply with a law, precept, recommendation, etc.: leges, Cic. Off. 2, 11, 40: censoriam animadversionem, id. Clu. 42, 117: praeceptum diligentissime, Caes. B. G. 5, 35: imperium, Sall. J. 80, 2: foedus, Sil. 17, 78: centesimas, to adhere to, Cic. Att. 5, 21, 11: commendationes, to attend to, regard, id. Fam. 13, 27, 1: auspicia, Tac. G. 9: diem concilii, Liv. 1, 50, 6: ordines, to keep in the ranks, Sall. J. 51, 1.
      Pass.: id ab omnibus, Just. 21, 4, 5.
    3. C. To pay attention or respect to; to respect, regard, esteem, honor one (syn.: veneror, revereor): tribules suos, Cic. Planc. 18, 45: regem, Verg. G. 4, 210: me, ut alterum patrem, et observat, et diligit, Cic. Fam. 5, 8, 4: et colere aliquem, id. Att. 2, 19, 5: aliquem perofficiose et amanter, id. ib. 9, 20, 3: clarissimus et nobis observandus vir, Front. Ep. ad Anton. p. 4.
    4. D. Observare se a quā re = se abstinere, Vulg. Judic. 13, 12.
    5. E. To observe, notice, perceive (eccl. Lat.): Amasa non observavit gladium, Vulg. 2 Reg. 20, 10.
      Hence,
      1. 1. ob-servans, antis, P. a.
    1. A. Watchful, regardful, observant.
      Comp.:
      observantior aequi Fit populus, Claud. IV. Cons. Hon. 296.
      Sup.: observantissimus omnium officiorum, Plin. Ep. 7, 30, 1; 10, 11, 1: observantissima lex suorum itinerum, App. de Mundo, 33 fin.
    2. B. Attentive, respectful: homo tui observans, Cic. Quint. 11, 39; Charis. 77 P.: observantissimus mei homo, Cic. Q. Fr. 1, 2, 3, § 11; id. Fam. 13, 3 init.
      Hence, adv.: observanter, carefully, sedulously (post-class.): sequi, Macr. Somn. Scip. 1, 1, § 7; App. Mag. p. 320, 11.
      Comp.: observantius, Amm. 23, 6, 79.
      Sup.: aliquid observantissime vitare, Gell. 10, 21.
        1. b. Reverentially: ad precandum accedere, Lact. 5, 19, 26.
      1. 2. observātē, adv., observantly, carefully, perspicaciously (postclass.): observate curioseque animadvertit M. Tullius, Gell. 2, 17, 1.

obses (old orthogr. opses, in the first Epit. of the Scipios; v. infra; Inscr. Spec. Epigr. p. 5, 11 Jahn), ĭdis (gen. plur. obsidium, Caes. B. G. 5, 27; 6, 9; Liv. 2, 13, 97), m. and f. [ob-sedeo].

  1. I. Lit., a hostage: OPSIDES ABDOVCIT, first Epit. of the Scipios: ut obsides accipere, non dare consueverint, Caes. B. G. 1, 14; Liv. 34, 35: obsides alicui imperare, Cic. Imp. Pomp. 12, 35: dedere, Sall. J. 54, 6: retinere aliquem obsidem, as a hostage, Nep. Them. 7, 2.
    Fem.: me tamen acceptā poterat deponere bellum Obside, Ov. M. 8, 48: obsides, qui Porsenae mittebantur, Plin. 34, 6, 13, § 29: inter se dare, to exchange, Caes. B. G. 1, 9.
  2. II. Transf., in gen., a surety, security, bail, pledge (syn.: sponsor, vindex, vas, praes): Phocion se ejus rei obsidem fore, pollicitus est, to be surety, to answer for it, Nep. Phoc. 2, 4: accipere aliquem obsidem nuptiarum, Cic. Clu. 66, 188: conjugii, Ov. H. 2, 34: rei, Nep. Phoc. 2, 4: dare obsides, with a foll. acc. and inf., to give a surety or guarantee: tantum modo oratoribus Metellus obsides non dedit, se nullā in re Verri similem futurum, Cic. Verr. 2, 3, 53, § 124.
    Also of inanim. subjects: habemus a C. Caesare sententiam tamquam obsidem perpetuae in rem publicam voluntatis, Cic. Cat. 4, 5, 9; id. Cael. 32, 78; id. Clu. 30, 83; Quint. 12, 7, 3: obsidem enim se animum ejus habere, Liv. 39, 47.

obsessĭo, ōnis, f. [obsideo], a blocking up, besieging, encompassing, a blockade of a place (class.): obsessio templorum, Cic. Dom. 3, 5: militaris viae, id. Pis. 17, 40: castrorum, Suet. Caes. 58: obsessionem alicuius omittere, Caes. B. C. 3, 24 fin.

obsessor, ōris, m. [obsideo], one who sits, stays, abides in a place; a frequenter, haunter.

  1. I. In gen. (only ante-class. and poet.): hoc ego fui hodie solus obsessor fori, sai in the forum alone, Plaut. Ps. 3, 2, 18: vivarum aquarum (of a water-snake), Ov. F. 2, 259.
  2. II. In partic., milit., a besieger, invester, blockader: obsessor curiae, Cic. Dom. 5, 13: Luceriae, Liv. 9, 15, 3: plus pavoris obsessis quam obsessoribus intulit, Tac. H. 3, 73.

obsessus, a, um, Part., from obsideo.