Lewis & Short

ob-sĕcundo, āvi, ātum, 1, v. n., to be compliant, show obedience; to comply with, humor, fall in with, follow implicitly, obey a pers. or thing (rare but class.; syn.: morigeror, obsequor, oboedio): obsecundare in loco, Ter. Heaut. 4, 6, 23; id. Ad. 5, 9, 37: ut ejus semper voluntatibus socii obtemperarint, hostes oboedierint, venti tempestatesque obsecundarint, * Cic. Imp. Pomp. 16, 48: obsecundando mollire impetum, Liv. 3, 35, 7: simul capite atque umeris sensim ad id, quo manus feratur, obsecundantibus, Quint. 11, 3, 92; M. Aur. ap. Front. Ep. ad M. Caes. 5, 35 Mai.: imperiis, Amm. 17, 10, 10.
Hence, * obsĕcundanter, adv., in compliance with, according to a thing: obsecundanter naturae vivere, Nigid. ap. Non. 147, 26 (obsequenter, Non.).