Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

The word DESI could not be parsed. Trying a normal dictionary lookup:

No entries found. Showing closest matches:

dē-sicco, no perf., ātum, 1, v. a., to dry up, to desiccate (ante- and post-class.): vasa, Plaut. Truc. 2, 7, 30; Ser. Samm. 48, 900.

dē-sĭdĕo, sēdi, 2, v. n. [sedeo], to remain or continue sitting, to sit long; and with the accessory idea of inactivity, to sit idle, to remain inactive (rare; not in Cic.).

  1. I. In gen.: tam diu Ibi desidere neque redire filium, Plaut. Bac. 2, 3, 4; id. Ps. 4, 4, 7: frustra ibi totum desedi diem, Ter. Hec. 5, 3, 2: aquila ramis, Phaedr. 2, 4, 21; cf.: amoenioribus locis, Quint. 5, 8, 1: apud Nicomedem, Suet. Caes. 2: in aliquo spectaculo, Sen. Ep. 7: in discrimine sociorum, Suet. Caes. 4.
  2. II. In partic., to go to stool, Cels. 2, 7; 2, 12 fin.; 4, 18.

dēsīdĕrābĭlis, e, adj. [desidero], desirable (rare): desiderabilia (anteponantur) iis, quibus facile carere possis, Cic. Top. 18, 69; id. Fin. 1, 16, 53: velut suis vitiis, Liv. 24, 5: princeps, Tac. H. 2, 76: terra, Vulg. Psa. 105, 24; and in the Comp. Suet. Tib. 21.
Sup. does not occur.
* Adv., dēsī-dĕrābĭlĭter, with ardent desire: concupiscere, Aug. Ep. 143, 2.

dēsīdĕrans, antis, v. desidero, P. a. 1.

dēsīdĕranter, adv., eagerly, v. desidero, P. a. 1 fin.

dēsīdĕrātĭo, ōnis, f. [desidero],

  1. I. a desiring, longing for any thing; a missing (rare): voluptatum, * Cic. de Sen. 14, 47; plur. Vitr. 8 praef. fin.
  2. II. The question to be examined: relinquetur desideratio, quid, etc., Vitr. 2, 6, 4.

dēsīdĕrātīvus, a, um, adj. [desidero], in the late gram. lang. desiderative: verba (e. g. esurio, coenaturio, etc.), Aug. p. 2006 P.

dēsīdĕrātus, a, um, v. desidero, P. a. 2.

dēsīdĕrĭum, ii, n. [desidero], a longing, ardent desire or wish, properly for something once possessed; grief, regret for the absence or loss of any thing (for syn. cf.: optio, optatio, cupido, cupiditas, studium, appetitio, voluntas—freq. and class.).

  1. I. Prop.
          1. (α) With gen. object.: te desiderium Athenarum cepisset, Ter. Hec. 1, 2, 13; cf.: me desiderium tenet urbis, Cic. Fam. 2, 11; Hor. Ep. 1, 14, 22; and, locorum, Ov. Tr. 3, 2, 21: rerum earum, Lucr. 3, 901; cf. id. 3, 922; 918: esse in desiderio alicujus, Cic. Fam. 2, 12 fin.: desiderium conjunctissimi viri ferre, id. Lael. 27, 104: Scipionis desiderio moveri, id. ib. 3, 10: tam cari capitis, Hor. Od. 1, 24, 1: defuncti, Suet. Calig. 6 et saep.: desiderio id fieri tuo (for tui), Ter. Heaut. 2, 3, 66; cf.: voluntas, in qua inest aliqua vis desiderii ad sanandum volnus injuriae, Cic. Fam. 15, 4, 14.
          2. (β) Absol.: pectora dura tenet desiderium, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41: alicui esse magno desiderio, Ter. Heaut. 4, 5, 5: explere exspectationem diuturni desiderii, Cic. de Or. 1, 47, 205: quo (desiderio) conficior, id. Or. 10: ex desiderio laborare, id. Fam. 6, 11: facere aliquid cum desiderio, id. Lael. 21, 81: demus hoc desiderio jam pene publico, Quint. 8, 4, 29 et saep. In plur.: desideria alicujus commovere, Cic. Rab. perd. 9, 24; Hor. Od. 4, 5, 15 et saep.
  2. II. Trop., of a person, as the object of longing: nunc desiderium, curaque non levis, Hor. Od. 1, 14, 18: desiderio meo nitenti, Catull. 2, 5; and as a term of endearment: mea lux, meum desideriumvalete, mea desideria, valete, Cic. Fam. 14, 2, 2 fin.; Catull. 2, 5.
  3. III. Transf.
    1. A. Want, need, necessity, in general (rare; not ante-Aug.): cibi potionisque desiderium naturale, Liv. 21, 4 et saep.: pro desiderio corporum, Plin. 11, 50, 111, § 264: desideria scabendi, id. 30, 14, 43, § 127 al.
    2. B. In the time of the empire, a request, petition on the part of inferiors: desideria militum ad Caesarem ferenda, Tac. A. 1, 19; 1, 26; Suet. Aug. 17; Plin. Pan. 79, 6; Dig. 1, 16, 9; 25, 3, 5.
    3. C. Desires, pleasures (late Lat.): servientibus desideriis et voluptatibus, Vulg. Tit. 3, 3: carnis, id. Ephes. 2, 3.

dē-sīdĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [etym. dub.; cf. considero], to long for, greatly wish for, to desire something not possessed (freq. and class.—for syn. cf.: opto, requiro, expeto, appeto, affecto, cupio, concupisco, aveo, gestio, capto, volo).

  1. I. In gen., with acc.: Dies noctesque me ames, me desideres, Ter. Eun. 1, 2, 113: quam tu filium tuom, tam pater me meus desiderat, Plaut. Capt. 2, 2, 66: natura quid velit, anquirat, desideret, Cic. Lael. 24: nec sitio honores, nec desidero gloriam, id. Q. Fr. 3, 5, 3: dum illa desideramus, ab aliis avertimur, Quint. 10, 6, 7: quid desideremus aut deprecemur, id. 4, 1, 52: nec nunc vires desidero adolescentis non plus quam adolescens tauri aut elephanti desiderabam, Cic. de Sen. 9; Caes. B. C. 3, 74, 2: desiderantem quod satis est, Hor. Od. 3, 1, 25: Sextilem totum mendax desideror, id. Ep. 1, 7, 2 et saep.
          1. (β) With acc. and inf.: me gratiam aps te inire verbis nil desidero, Plaut. Stich. 4, 1, 10: mihi dari haud desidero, id. Merc. 1, 2, 37: quo ullam rem ad se importari desiderent, Caes. B. G. 4, 2.
            With inf. alone: mori, Vulg. Apoc. 9, 6.
          2. (γ) With ab or in: ab Chrysippo nihil magnum desideravi, Cic. Rep. 3, 8; id. Att. 8, 14, 2; Quint. 3, 1, 2 al.: ab milite modestiam et continentiam, Caes. B. G. 7, 52 fin.: in quo (Catone) summam eloquentiam, Cic. Brut. 31, 118; id. Fin. 5, 5, 13; id. Fam. 8, 5, 1; id. Lael. 22, 82; Quint. 7, 2, 55 al.
          3. (δ) Absol.: misere amans desiderat, Plaut. Bacch. 2, 2, 30; id. Mil. 4, 6, 29; Ter. Heaut. 3, 1, 16 al.
    1. B. Of inanimate subjects: desiderarunt te oculi mei, Cic. Planc. 5, 13: nullam virtus aliam mercedem laborum desiderat praeter, etc., id. Arch. 11, 28: ut desiderat laus probationem, sic, etc., Quint. 3, 7, 4 et saep.: desiderant rigari arbores, Plin. 17, 26, 40, § 249.
  2. II. With predominant idea of lacking, wanting, to miss any thing: ex me audies, quid in oratione tua desiderem, Cic. Rep. 2, 38: si non est, nolis esse neque desideres, Plaut. Bacch. 4, 8, 73: quid a peritioribus rei militaris desiderari videbatur, Caes. B. C. 3, 61, 3 et saep.
    Esp. with quominus: praeter quercum Dodonaeam nihil desideramus, quo minus Epirum ipsum possidere videamur, Cic. Att. 2, 4, 5.
    1. B. Meton. (effectus pro causa), to lose something; and more freq. pass., to be missing, to be lost: in eo proelio non amplius CC milites desideravit, Caes. B. C. 3, 99; cf. id. ib. 3, 71: ut nulla navis desideraretur, id. B. G. 5, 23, 3; 7, 11, 8 et saep.: neque quicquam ex fano praeter unum signum desideratum est, Cic. Verr. 2, 4, 44; Vell. 2, 52, 6: ex peditibus triginta, Curt. 3, 29, 27.
    2. C. With the notion of inquiring, searching; to investigate, examine, discuss (rare): sequitur ut morbo laborantibus remedia desiderentur, Col. 9, 13, 1: examina, id. 9, 8, 1.
      Impers.: antequam desideraretur, before the question should be raised, Vitr. 2, 6, 4.
      Hence,
      1. 1. dēsīdĕrans, antis, P. a., in Sup. desiderantissimus, in the later writers for desideratissimus, as a term of endearment, heart’s desire, best beloved: vale, domine dulcissime, desiderantissime, Fronto Ep. 5, 40; M. Aur. ib. 1, 5; L. Aur. Verus, ib. 2, 8; Inscr. Orell. 4644.
        Adv.: dēsīdĕranter, acc. to no. I., with desire, eagerly (late Lat.): appetere, Cassiod. Var. 1, 4.
        Comp.: quanto desiderantius desideras, Fronto Ep. ad Ver. Imp. 13.
      2. 2. dēsīdĕrātus, a, um, P. a., wished for, longed for, welcome (very rare): et veniet desideratus cunctis gentibus, Vulg. Aggaei, 2, 8: blandissima et desideratissimi promissa. Plin. 30, 1, 1, § 2: fratres desideratissimi, Vulg. Philip. 4, 1; and in inscrr. applied to a beloved person: FILIO DESIDERATISSIMO, Inscr. Orell. 5068; id. Grut. 681, 2 al.

1. dēsĭdĭa, ae, f. [desideo], a sitting long, remaining in a place.

  1. I. Prop. (rare), Prop. 1, 15, 6.
  2. II. A sitting idle, idleness, inactivity, slothfulness (class.; for syn. cf.: inertia, languor, otium, pax, feriae, justitium, dies fasti, etc., and v. deses): in portum confugere non inertiae neque desidiae, Cic. Brut. 2, 8; so with inertia, id. Sest. 10, 22; with languor, id. Off. 1, 34, 123; id. Tusc. 5, 27, 78; with socordia, Sall. C. 4, 1; with segnities, Suet. Galb. 9 et saep.; opp. industria, Cic. Sest. 48 fin.; opp. agentes, Ov. R. Am. 149 et saep.: corde expelle desidiam tuo, Plaut. Trin. 3, 2, 24: latrocinia desidiae minuendae causa fieri, * Caes. B. G. 6, 23, 6: horridus alter (ductor apium) desidiā, Verg. G. 4, 94: vitanda est improba Siren, Desidia, Hor. S. 2, 3, 15 et saep.
    In plur., Lucr. 5, 48; cf.: vobis desidiae cordi, Verg. A. 9, 615.
    1. B. Of an inanimate subject: ager post longam desidiam laetas segetes affert, lying fallow, Col. 2, 17, 3.

2. dēsīdĭa, ae, f. [desido], a subsiding, retiring (an Appuleian word): maris, Ap. de Mundo, p. 73, 28: sanguinis, id. Dogm. Plat. p. 17, 15.

* dēsĭdĭābŭlum, i, n. [1. desidia], a lounging-place, Plaut. Bac. 3, 1, 9.

dēsĭdĭes, ei, f. ( = 1. desidia, no. II.), idleness, Lact. 5, 49.

dēsĭdĭōsē, adv., v. the foll., fin.

dēsĭdĭōsus, a, um, adv. [desidia], qs. full of idleness, i. e. slothful, indolent, lazy (for syn. cf.: piger, segnis, iners, deses, ignavus, socors, lentus, tardus, otiosus).

  1. I. Prop. (rare): qui in oppido sederent quam qui rura colerent, desidiosiores, Varr. R. R. 2 praef.: si comparer illi, sum desidiosissimus, Plin. Ep. 3, 5, 19; Col. 12, 1, 1: desidiosior in professione grammatica habebatur, Suet. Gramm. 8: qui nolet fieri desidiosus, amet, Ov. Am. 1, 9, 46: apis, Luc. 9, 288.
  2. II. Transf., causing idleness, making lazy: si quod facit, ab eo (nominetur) quod fit, ut cum desidiosam artem dicemus, quia desidiosos facit, Auct. Her. 4, 32, 43: habet etiam amoenitas ipsa vel sumptuosas vel desidiosas illecebras multas cupiditatum, Cic. Rep. 2, 4: delectatio, id. de Or. 3, 23, 88: inertissimum et desidiosissimum otium, id. Agr. 2, 33 fin.: desidiose puer (sc. Cupido), Ov. Am. 2, 92.
    * Adv.: dēsĭdĭōsē, idly: agere aetatem, Lucr. 4, 1136.

dē-sīdo, sēdi (de-sīdi, Cic. l. l. infra, Lamprid. Alex. Sev. 39, 7), 3, v. n., v. consido.
Of inanimate things, esp. of places, to sink, fall, or settle down.

  1. I. Prop.: tantos terrae motus factos esse, ut multa oppida corruerint, multis locis labes factae sint terraeque desiderint, Cic. Div. 1, 35 fin.; 1, 43, 97; Liv. 32, 9; and poet. of the apparent sinking of mountains to one flying aloft: Gargara desidunt surgenti, Stat. Th. 1, 549: ovum inane natat, plenum desidit, Varr. R. R. 3, 9, 11; Just. 4, 1, 10: ex urina quod desidit album est, sediment, Cels. 2, 7: tumor ex toto desidit, id. 7, 18.
  2. * II. Trop., to deteriorate, degenerate: desidentes mores, Liv. prooem. 9.

* dēsīdŭō, adv., "dicitur diuturne," a long time, Varr. ap. Fulg. p. 565, 2.

dēsignātē, adv. [designo], distinctly, Gell. 2, 5 inscr.

dēsignātĭo or dissignātio (the latter form better in sense II. Brambach s. v. Lex Jul. Munic. ap. Corp. Inscr. Lat. p. 206), ōnis, f. [designo].

  1. I. A marking out, describing, designating: cellarum, Vitr. 5, 5: undarum, id. 5, 3: quadrata, id. 3, 1, 3.
    Transf., a specification: personarum et temporum, Cic. de Or. 1, 31, 138; Lact. 4, 15, 5.
  2. II. A disposition, arrangement: totius operis, Cic. N. D. 1, 8 fin.: librorum meorum, id. Att. 4, 46.
    1. B. The selection, designation to a public office; of consuls: annua designatio, Tac. A. 2, 36 fin.: consulatus, Suet. Caes. 9.

dēsignātor or dissignātor (the latter form freq. in inscrr., and preferred by Brambach; so Keller, ad Hor. Ep. 1, 7, 5; Corp. Inscr. Lat. pp. 597, 768), ōris, m. [designo], one who regulates or arranges; a regulator.
As a t. t.,

  1. I. An officer whose duty it was to assign seats in the theatre, Plaut. Poen. prol. 19.
  2. II. A master of ceremonies at funerals; an undertaker, Hor. Ep. 1, 7, 5; Sen. Ben. 6, 38; Tert. Spectac. 10; Inscr. Orell. 934; cf. Don. Ter. Ad. 1, 2, 7.
  3. III. An umpire at public spectacles, i. q. Gr. βραβευτής, Dig. 3, 2, 4, § 1; Cic. Att. 4, 3, 2.

dē-signo or dissigno (the latter form preferred by Brambach in sense II. B. 2. infra; so Keller, ad Hor. Ep. 1, 5, 16; cf. Roby, L. G. 2, p. 384), āvi, ātum, 1, v. a., to mark out, trace out (freq. in the Aug. per.); to describe, designate, define (for syn. cf.: nomino, appello; voco, dico; facio, coöpto, evoco, prodo, declaro, renuntio, seligo).

  1. I. Lit.: Aeneas urbem designat aratro, Verg. A. 5, 755; cf.: moenia fossā, id. ib. 7, 157: moenia sulco, Ov. F. 4, 825; and: oppidum sulco, Tac. A. 12, 24.
    With dat.: finis templo Jovis, Liv. 1, 10; cf.: locum circo, id. 1, 35:vulnere frontem, to mark, Stat. Th. 6, 782; cf.: nubila ingenti gyro, id. ib. 1, 311.
    1. * B. Transf., to delineate, design, depict, represent, sc. by embroidering, weaving, etc.: Europen, Ov. M. 6, 103.
      Far more freq.,
  2. II. Trop.
    1. A. In gen., to point out, mark, denote by speech; to designate, describe, represent: haec ab hominibus callidis animadversa ac notata, verbis designata, Cic. de Or. 1, 23, 109; cf.: affectus velut primis lineis designare, Quint. 4, 2, 120; and: aliquem aliqua oratione, Caes. B. G. 1, 18: notat et designat oculis ad caedem unumquemque nostrum, Cic. Cat. 1, 1, 2; cf.: aliquem digito, Ov. Am. 3, 1, 19; 3, 6, 77: decumam ex praeda, Liv. 5, 25: aliquem nota ignaviae, id. 24, 16: turpitudinem aliquam, Cic. de Or. 2, 58, 236: quem (mundum) alio loco ipse designarit deum, id. N. D. 1, 13, 33: multa, quae nimiam luxuriam et victoriae fiduciam designarent, Caes. B. C. 3, 96.
    2. B. In partic.
      1. 1. In a bad sense, to contrive, devise, perpetrate (syn.: exsequi, patrare, perpetrare—very rare): quae designata sint et facta nequitia, Plaut. Most. 2, 1, 66; cf.: Illa, quae antehac facta sunt, Omitto; modo quid designavit! Ter. Ad. 1, 2, 7 Donat.
        In a good sense: quid non ebrietas designat, effect, do, accomplish, Hor. Ep. 1, 5, 16 Orell.
      2. 2. With access. idea of arrangement, to dispose, regulate, arrange, appoint, ordain, nominate, elect, choose: constituere et designare aliquid, Cic. Div. 1, 38, 82: Anaxagoras primus omnium rerum descriptionem et modum mentis infinitae vi ac ratione designari et confici voluit, to be designed and executed, id. N. D. 1, 11; cf. id. ib. 3, 35.
        Esp., to appoint to a public office: aliquem praetorem, Suet. Cal. 18: Mamertinum Consulem, Amm. 21, 12, 25: ut ii decemviratum habeant, quos plebs designaverit: oblitus est, nullos ab plebe designari, Cic. Agr. 2, 10 fin.: Catilina in proximum annum consulatum petebat, sperans si designatus foret, etc., Sall. C. 26.
        Hence,
        1. b. Polit. t. t.: dēsig-nātus, elect; applied to a person elected to an office, but who has not yet entered upon it: consul, Cic. Fam. 11, 6; Vell. 2, 58, and the superscriptions of letters in Cic. Fam. 11, 4-8: tribunus plebis, id. Agr. 2, 5, 11; id. Att. 3, 13; Sall. J. 27, 2: quaestor, Vell. 2, 111, 3 et saep.
          Also, said of the office itself: Pompeio consulatus designatus est, Gell. 14, 7, 1.
          1. (β) Transf., expected; of a child not yet born: designatus civis, Cic. Clu. 11, 32.

Dĕsĭlāüs, i, m., Δεσίλαος, a Grecian painter, Plin. 34, 8, 19, § 75 (dub. Jan. Ctesilaus).

dē-sĭlĭo, ĭlŭi (desului, Plaut. Rud. prol. 75: desilivi, Col. 6, 24, 3: desilii, id. 8, 5, 14; Curt. 4, 12, 3 al.), ultum, 4, v. n. [salio], to leap down.

  1. I. Prop. (class.). Constr. with abl. of the place whence, after de, ex, poet. and in later prose with ab or without a prep.: de navi in scapham, Plaut. Rud. prol. 75: de navibus, Caes. B. G. 4, 24, 2: de reda, Cic. Mil. 10, 29: de muro, Suet. Ner. 23: in terram e scapha, Plaut. Rud. 1, 2, 84: ex navi, Caes. B. G. 4, 25, 5: ex essedis, id. ib. 4, 33: ex equis, to dismount, alight, id. ib. 4, 2, 3; for which ab equo, Verg. A. 11, 500; cf.: praeceps ab alto curru, Ov. M. 12, 129; with e curru, id. A. A. 1, 560: curru, Verg. A. 12, 355; so bijugis, id. ib. 10, 453: lecto, Hor. S. 1, 2, 130: altis turribus, id. Epod. 17, 70: saxo, Ov. M. 7, 378: equo, Curt. 5, 6, 14; 6, 5, 26; Tac. A. 15, 28; Just. 15, 3, 13; cf. Tac. A. 1, 25.
    Merely designating the terminus ad quem, with in or acc.: in undas, Ov. M. 3, 681: in medias undas, id. F. 2, 111: in aquas, id. ib. 2, 588: in latices, id. M. 4, 353: in mare, Suet. Caes. 64: in rogos medios, Ov. A. A. 3, 22: in mortem, Sen. Ep. 76, 22 et saep.: ad pedes, to dismount, Caes. B. G. 4, 12, 2: ad calciandas mulas, Suet. Vesp. 23.
    Absol.: desilite commilitones, Caes. B. G. 4, 25, 3; Ov. M. 10, 722 al.
    1. B. Transf. of inanimate subjects: levis crepante lympha desilit pede, Hor. Epod. 16, 48; cf. id. Od. 3, 13, 16; Ov. F. 4, 428: fulminaque aetheria desiluisse domo, Prop. 2, 16, 50 (3, 8, 50 M.).
  2. * II. Trop.: nec desilies imitator in artum, unde, etc., throw thyself into difficulties, Hor. A. P. 134.

dē-sĭno, sĭi (rarely īvi, Sol. 35, 4, v. Neue, Form. II. 404; also, sync. perf.: desit, Mart. 6, 26, 3: desisse, Cic. Fam. 9, 24, 2; Suet. Ner. 33; 46; Gell. 15, 16, 2: desissem, Catull. 36, 5 al.: DESI, dissyl., Inscr. Orell. 71), sĭtum, 3, v. a. and n.
Prop., to put or set down; hence, to leave off, give over, cease, desist (opp. coepi, the construction of which it for the most part follows; cf. for syn.: cesso, cunctor, tergiversor, defugio, haesito, moror, tardor; desisto, omitto, intermitto, praetermitto, praetereo, etc.).

  1. I. Act.
          1. (α) With inf. act.: illud jam mirari desino, Cic. de Or. 2, 14, 59: te uti teste, id. Rep. 1, 39: commemorare eos, id. ib. 1, 1: amare, Plaut. Bac. 1, 1, 67: lacessere, Ter. Eun. prol. 16: maledicere, id. And. prol. 22: de compositione loqui, *Caes. B. C. 3, 19 fin. et saep.
            Less freq.,
          2. (β) with inf. pass.: ubi ipsi Desierunt vorti, Lucr. 4, 403: moveri, Cic. Rep. 6, 25: fieri, id. Att. 1, 19, 9: cerni, Quint. 8, 5, 29: quaeri ab eo, id. 11, 3, 6: inquiri, Ov. M. 6, 616 al.
          3. (γ) With acc. (mostly poet.): artem, Cic. Fam. 7, 1, 4; Suet. Tib. 36; Gell. 15, 16, 2: seditionem, id. 2, 12, 3: versus, Verg. E. 8, 61; cf. plura, id. ib. 5, 19; 9, 66: Titania bella, Sil. 12, 725: lugubres voces, Ap. Mag. 5, p.170 al.
    1. B. Pass. (usually in the tempp. perff.): veteres orationes a plerisque legi sunt desitae, Cic. Brut. 32, 123; cf. id. Off. 2, 8, 27; and: Persei numquam desitum celebrari nomen, Liv. 42, 49: censores creari desitos, Suet. Aug. 37: sermone abhinc multis annis jam desito, Gell. 1, 10, 2: nectier postea desitum, Cic. Rep. 2, 34; cf. id. Fin. 2, 13, 43: coeptum per eos qui volebant, desitum est per hunc, qui decessit, id. Cornel. Fragm. ap. Prisc. p. 809 P.
      In the pres.: tunc bene desinitur, Ov. A. A. 1, 411.
  2. II. Neutr., to cease, stop, end, close (not freq. till after the Aug. period).
    1. A. In gen.:’ omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere, Sall. J. 83, 2: ferrea primum desinet gens, Verg. E. 4, 9: desierant imbres, Ov. M. 5, 285: desinat ira, id. H. 3, 89: cetera, fragilia et caduca occidunt desinuntque, perish, Plin. Ep. 2, 10, 4 et saep.: cauda desinit in piscem, Ov. M. 4, 727; cf. Hor. A. P. 4; Verg. A. 10, 211; Sen. Ep. 92, 10; 24, 26: Plin. 8, 33, 51, § 121: (gemma) ad vini colorem accedens, prius quam eum degustet, in viola desinit fulgor, Plin. 37, 9, 40, § 121: Pyrenaeus desinens, i. e. their extreme end, Flor. 4, 12, 46.
    1. A. With abl. and in: in quo desinimus, Ov. M. 8, 597; or abl. alone: desine quaeso communibus locis, Cic. Ac. 2, 25, 80.
      With gen., poet. (like the Gr. παύειν and λήγειν): querelarum, Hor. Od. 2, 9, 17: irae, Sil. 10, 84.
      Absol.: Mi. Ah! pergisne? De. Jam jam desino, Ter. Ad. 5, 3, 67: ut incipiendi (sc. sermonem) ratio fuerit, ita sit desinendi modus, Cic. Off. 1, 37 fin.; so opp. incipere, Quint. 9, 2, 19; 11, 3, 35: quo ex genere coeperis translationes, hoc desinas, id. 8, 6, 50: cantasse eum publice Oedipodem exsulem atque in hoc desisse versu: Θανεῖν μ’ ἀνῷγε, etc., Suet. Ner. 46 fin.: a praeceptis incipio, desino in exemplis, Sen. Cons. ad Marc. 2, 1.
      In colloq. lang. desine sometimes like the Gr. παῦε (cf. Lidd. and Scott, under παύω, no. II.), leave off! give over! stop! be still! etc.: Ba. Heu, heu, heu! Ps. Desine, Plaut. Ps. 5, 2, 51; so Ter. And. 5, 6, 8; id. Eun. 2, 3, 56 al.
    2. B. Esp., in rhetor., of the close of a period, to end, close: illa, quae similiter desinunt, etc., Cic. de Or. 3, 54; cf. Quint. 9, 3, 79; 9, 4, 42 et saep.; cf. cado, no. II.

dēsĭŏcŭlus, i, m. [desino-oculus], one who has lost an eye, Mart. 12, 59, 9.

* dēsĭpĭentĭa, ae, f. [desipio], want of understanding, foolishness, Lucr. 3, 499.

dē-sĭpĭo, ĕre (perf. desipui, Lact. 2, 4, 4), v. a. and n. [sapio].

  1. * I. Act., to render insipid (late Lat. and rare), Tert. Pudic. 13.
  2. II. Neutr., to be void of understanding, to be silly, foolish; to act foolishly (class.): summos viros desipere, delirare, dementes esse, Cic. N. D. 1, 34, 94: licet me desipere dicatis, id. Planc. 37; id. Verr. 2, 5, 46; id. Div. 2, 23, 51; Hor. S. 2, 3, 47; id. Ep. 1, 20, 9 al.: dulce est desipere in loco, to indulge in trifling, Hor. Od. 4, 12, 28.
    With gen.: desipiebam mentis, cum, etc., Plaut. Ep. 1, 2, 35: quippe mortale aeterno jungere desipere est, Lucr. 3, 802; cf. id. 5, 165 and 1043.
    Of a person in a fever, etc., to be delirious, to rave: intra verba, Cels. 3, 18 init.
    Hence, dēsĭpĭens, entis, P. a., foolish, silly: desipientis arrogantiae est, Cic. N. D. 2, 6, 16: estne quisquam ita desipiens, qui, etc. id. Div. 2, 23, 51.

dē-sisto, stĭti, stĭtum, 3 (perf. destitĕrunt, Lucr. 4, 975), v. a. and n. (for syn. v. desino init.).

  1. I. Act., to set down: in scopulo puellam, Ap. M. 4, p. 157 (Anthol. Lat. 3, 174, 1).
  2. II. Neutr.
    1. A. To stand off from a thing, to stand apart: quid tu tristis es? quid illa autem abs te irata destitit? Plaut. Men. 5, 2, 59.
    2. B. Hence, of an action, to leave off, cease, give over, desist from (freq. and class.).
      Constr. with de, ab, or simple abl., the dat., the inf., quin, and absol. (in class. prose most freq. with the simple abl., or with the inf.): verbo de sententia destitisti, Cic. Tusc. 2, 12, 28: de illa mente, id. Fam. 5, 2, 8: de petitione, Liv. 37, 58, 1: de diutina contentione, Nep. Timoth. 2: a defensione, Caes. B. C. 2, 12, 4; Liv. 38, 28, 9: ab oppugnatione, Sall. J. 25 fin.: ab operibus suis, Vulg. Sirach, 16, 27: hoc conatu, Caes. B. G. 1, 8 fin.: conatu, id. B. C. 3, 26, 3: oppugnatione, id. B. G. 6, 39, 4; id. B. C. 2, 13: consilio, id. B. G. 7, 26 fin.: negotio, id. ib. 1, 45: itinere, id. ib. 5, 11: fuga, id. ib. 4, 12, 2 (with fugere, id. ib. 1, 53, v. the foll.): sententia, id. ib. 6, 4, 2; Cic. Off. 3, 3 fin.: causa, id. ib. 3, 31, 112: impio bello, Liv. 7, 40: incepto, id. 7, 5, 6; 25, 2, 7; Verg. A. 1, 37.
      With dat., poet.: pugnae, id. ib. 10, 441: labori, Stat. Th. 5, 273.
      With inf.: regem flagitare, Cic. Rep. 2, 12: de isdem scribere, id. Fin. 1, 2, 6 fin.: locupletare cives, id. ib. 2, 9: causas agere, id. Brut. 91, 314: mortem timere, id. Tusc. 1, 49, 117: pecuniam polliceri, Caes. B. G. 6, 2: Inachia furere, Hor. Epod. 11, 5: persequi aliquem, Vulg. 1 Reg. 23, 28 et saep.
      With quin: neque, eam quin inveniam, desistam, Plaut. Rud. 1, 4, 9; Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10.
      Absol.: desiste; recte ego rem meam sapio, Plaut. Ps. 1, 5, 81; Lucr. 5, 825; Caes. B. G. 2, 11 fin.; Hor. S. 1, 3, 3 et saep.: ter in primo destitit ore sonus, stuck in my throat, Ov. H. 4, 8; cf. id. F. 2, 823: desistente auctumno, i. e. coming to a close, Varr. R. R. 2, 3, 8.

1. dēsĭtus, a, um, Part., from desino.

* 2. dē-sĭtus, a, um, Part. [1. sero], sown or planted deep: semina, Varr. R. R. 1, 23, 6.

* 3. dēsĭtus, ūs, m. [desino], a ceasing: spiritus, Jul. Valer. rer. gest. Alex. M. 3, 87.

dēsīvare, desinere, Paul. ex Fest. p. 72, 13 Müll.