Lewis & Short

lŏcū̆plēto, āvi, ātum, 1, v. a. [locuples], to make rich, enrich (syn. dito).

  1. I. Lit.: auro suas domus, Att. ap. Gell. 14, 1, 34: homines fortunis, Cic. Agr. 2, 26: maxima auri argentique praeda locupletatus, id. Rep. 2, 24, 44; id. Verr. 2, 5, 31, § 80: Africam equis, armis, viris, pecunia, Nep. Hamilc. 4, 1: cives, Cic. Rep. 2, 9, 15: celeriter locupletari, to grow rich, Col. 6 praef. § 4.
  2. II. Trop., to enrich, etc.: sapientem locupletat ipsa natura, Cic. Fin. 2, 28, 90: ipsam eloquentiam graviorum artium instrumento, id. Brut. 97, 331: templum picturis, i. e. to decorate, adorn, id. Inv. 2, 1.