Lewis & Short

lŏcūtĭo (lŏquūtio), ōnis, f. [loquor], a speaking.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen., a speaking, speech, discourse: sermo est oratio remissa et finitima quotidianae locutioni, Auct. Her. 3, 13, 23: ex locutione, ex reticentia, Cic. Off. 1, 41, 146: quamquam omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio signata nomine est, id. Or. 19, 64.
    2. B. In partic., way of speaking, pronunciation: emendata et Latina, Cic. Brut. 74, 258: recta, Quint. 1, 6, 20.
  2. II. Transf., an utterance, word, mode of expression, phrase (post-Aug.): quidam dicere maluerunt locutiones (quam verba), Quint. 1, 5, 2: copia locutionum talium, Gell. 1, 7 fin.