Lewis & Short

lŏcŭlus, i, m. dim. [locus], a little place.

  1. I. In gen.: in cella est paulum nimis loculi lubrici, Plaut. Mil. 3, 2, 38.
  2. II. In partic.
    1. A. A coffin: equites in loculis asservati, Plin. 7, 16, 16, § 75; Vulg. Luc. 7, 14: hunc (pollicem regis in dextro pede) cremari cum reliquo corpore non potuisse tradunt, conditumque loculo in templo, Plin. 7, 2, 2, § 20.
    2. B. A bier, Fulg. Planc. Exposit. Serm. p. 558 Merc.
    3. C. A compartment, manger, stall: loculi vel marmore vel lapide vel ligno facti distinguendi sunt, ut singula jumenta hordeum suum ex integro nullo praeripiente consumant, Veg. Vet. 1, 56, 4.
    4. D. In plur.: loculi, a small receptacle with compartments, a coffer or casket for keeping all sorts of things in: gestit enim nummum in loculos demittere, Hor. Ep. 2, 1, 175; id. S. 1, 3, 17: gramina continuo loculis depromit eburnis, Ov. F. 6, 749: hos de flavā loculos implere monetā, Mart. 14, 12: in quibus (loculis) erant claves vinariae cellae, Plin. 14, 13, 14, § 89.
      Hence, stimulorum loculi, applied to a bad slave, qs. you receptacle for goads (with which slaves were chastised), Plaut. Cas. 2, 8, 11; v. stimulus.
    5. E. Esp., a purse, pocket: e peculiaribus loculis suis, out of his own pocket, Suet. Galb. 12: laevo suspensi loculos tabulamque lacerto, Hor. S. 1, 6, 74; id. Ep. 1, 1, 56: neque enim loculis comitantibus itur ad casum tabulae, Juv. 1, 89; 10, 46 al.