Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

sŭĕo, ēre [assumed as a stem for the form sŭēmus, which is probably a contracted perf., = suevimus from suesco; cf. consuesco and the Gr. εἰώθαμεν], to be wont, used, or accustomed: appellare suemus, Lucr. 1, 60: cernere suemus (dissyl.), id. 1, 301: perhibere suemus, id. 4, 369.

sŭesco, sŭēvi, sŭētum (dissyl. suēvi, suētum; sync. forms, suesti, suerunt, suesse, etc.; v. in the foll., and cf. also the preced. art.), 3, v. inch. n. and a. [Sanscr. svadhā, will, might, custom; Gr. ἔθος, ἦθος].

  1. I. Neutr., to become used or accustomed; in the tempp. perff., to have accustomed one’s self; hence, to be wont, used, or accustomed (rare).
        1. a. Tempp. press.: Drusus in Illyricum missus est, ut suesceret militiae, Tac. A. 2, 44; 2, 52; Aus. Ep. 16, 91.
        2. b. Tempp. perff.: has Graeci stellas Hyadas vocitare suërunt, Cic. poët. N. D. 2, 43, 111: a te id, quod suesti, peto, etc., id. Fam. 15, 8: mittere suevit, Lucr. 6, 793: de divis dare dicta suërit, id. 5, 53: gemmis florere arbusta suësse, id. 5, 912: vincere suevit, Prop. 4 (5), 10, 17: sueverat claustra remoliri, Claud. in Eutr. 1, 194.
  2. II. Act., to accustom, habituate, train (very rare in finite verb): ut lectos virosdisciplinae et imperiis suesceret, Tac. A. 2, 52.
    Esp., P. and P. a.: suētus, a, um.
      1. 1. Accustomed, wont, used, habituated; with inf.: ex aliis sentire sueti, Lucr. 2, 903: mala secundis rebus oriri sueta, Sall. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 2, 18: suetus abstinere, Liv. 5, 43: curru succedere sueti Quadrupedes, Verg. A. 3, 541: vexare suëtae, Hor. S. 1, 8, 17: comitialem propter morbum despui suetum, Plin. 10, 23, 34, § 69.
        With dat.: his (armis) ego suetus, Verg. A. 5, 414: neque conjugiis suscipiendis neque alendis liberis sueti, Tac. A. 14, 27: suetae aquis volucres, Tac. H. 5, 6: sueti latrociniis, id. A. 2, 52: suetus civilibus armis, Luc. 1, 325.
      2. 2. Transf., of things, customary, usual (mostly post-class.): contra Cheruscis sueta aput paludes proelia, Tac. A. 1, 64: sueto militum contubernio gaudere, id. H. 2, 80 fin.; vestigium, App. M. 6, p. 198, 21: cibaria, id. ib. 9, p. 232, 13.
        Hence, subst.: suē-tum, i, n., a custom, usage: se ad sectae sueta conferunt, App. M. 4, p. 153, 22.

suētus, a, um, Part. of suesco.

sŭo, sŭi, sūtum, 3, v. a. [Sanscr. siv-, sivjāmi, sew; Gr. κασσύω, to stitch, cobble], to sew or stitch, to sew, join, or tack together (rare but class.).

  1. I. Lit.: quod (foramen) nisi permagnā vi sui non potest, Cels. 7, 4, 3: tegumenta corporum vel texta vel suta, Cic. N. D. 2, 60, 150: unius os sutum, Flor. 4, 12, 36: pellibus et sutis arcent male frigora bracis, Ov. Tr. 3, 10, 19: hi plerasque naves loris suebant, Varr. ap. Gell. 17, 3, 4: navis suta lino et sparteis serilibus, Pac. ap. Fest. s. v. serilla, p. 340 fin. Müll. (Trag. Rel. v. 251 Rib.): corticibus suta cavatis alvearia, Verg. G. 4, 33: pilea suta de caesis lacernis, Stat. S. 4, 9, 24.
  2. * II. Trop.: metue lenonem, ne quid suo suat capiti, devise, Ter. Phorm. 3, 2, 6; cf. consuo, II.
    Hence, P. a. as subst.: sūta, ōrum, n., that which is made of plates fastened together, mail, a coat of mail: huic gladio perque aerea suta Per tunicam squalentem auro latus haurit apertum, Verg. A. 10, 313: magnorum aerea suta Thoracum, Stat. Th. 3, 585: latus omne sub armis Ferrea suta terunt, id. ib. 4, 131.