Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

planctus, ūs, m. [plango].

  1. I. In gen., a striking or beating accompanied by a loud noise, a banging, rustling, roaring (postAug. and mostly poet.): unum omnes incessere planctibus, of the flappings of the Harpies’ wings, Val. Fl. 4, 494: tremuit perterritus aether Planctibus insolitis, Petr. 136: planctus illisae cautibus undae, of the roaring of the waves, Luc. 6, 690.
  2. II. In partic., a beating of the breast, arms, and face in mourning; a wailing, lamentation, lament (syn.: plangor, lamentum, ploratus): clamor barbaro ululatu planctuque permixtus, Curt. 3, 12, 3: lamentis et planctibus tota regia personabat, id. 10, 5, 7; Sen. Cons. ad Marc. 6, 2; Val. Max. 2, 6, 7; Sen. Troad. 92: pectora illiso sonent Contusa planctu, id. Thyest. 1045: verberabam aegrum planctibus pectus, Petr. 81; Luc. 2, 23: gemitus ac planctus, groans and lamentations, Tac. A. 1, 41; Flor. 4, 1 med.: et factus est planctus magnus in Israel, Vulg. 1 Macc. 1, 26 et saep.

plango, nxi, nctum, 3, v. a. [from the root ΠΛΑΓ, πλήσσω; cf. Lat. plāga], to strike, beat, esp. with a noise.

  1. I. In gen. (poet.; cf. plaudo): fluctus plangentes saxa, Lucr. 2, 1155; 6, 115: moribundo vertice terram, Ov. M. 12, 118: humum, id. H. 16, 334: quanto planguntur litora fluctu! id. ib. 19, 121: tympana palmis, Cat. 64, 261: nunc (Boreas) ipsas alis planget stridentibus Alpes, Sil. 1, 588.
    Pass., of a bird when caught: plangitur, beats with its wings, Ov. M. 11, 75.
  2. II. In partic., to beat the breast, head, etc., as a sign of grief (class.): qui multis inspectantibus caput feriebas, femina plangebas, Cic. aer. alien. Mil. Fragm. 2, 4 (t. 11, p. 32 B. and K.): laniataque pectora plangens, Ov. M. 6, 248: femur maerenti dextrā, id. ib. 11, 81: lacertos, id. ib. 9, 636: pectus, Petr. 111.
    Pass. (= κόπτεσθαι): scissaeque capillos Planguntur matres Calydonides Eveninae, beat themselves for agony, Ov. M. 8, 526.
    1. B. Transf., to lament aloud, wring the hands; with aliquem or aliquid, to bewail a person or thing (poet. and in post-Aug. prose): planxere sorores Naïdes … Planxere et Dryades: plangentibus absonat Echo, Ov. M. 3, 505: ab omni plangitur arce, Stat. Th. 11, 417: plangentia agmina, Verg. A. 11, 145: plangentium gemitus, Just. 19, 2 fin.: modo Sporum hortabatur ut lamentari ac plangere inciperet, Suet. Ner. 49; id. Oth. 8: plangentis populi derisor, Juv. 6, 534.
      With an object: tendit palmas, ceu sit planctura relictam Andromedam, Caes. Germ. Arat. 198; Val. Fl. 3, 297: Memphiten bovem (i. e. Apim), Tib. 1, 8, 27 (7, 28): damna, Stat. Th. 11, 117: malum, Claud. Rapt. Pros. 3, 159; Vulg. Judic. 11, 37.
      Pass.: virtutes quas neque lugeri neque plangi fas est, Tac. Agr. 46: majore tumultu Planguntur nummi quam funera, Juv. 13, 131.