Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

ignōmĭnĭōsē, adv., v. ignominiosus.

ignōmĭnĭōsus, a, um, adj. [ignominia], disgraceful, shameful, ignominious (not freq. till after the Aug. per.).

  1. I. Of persons: exsul eras, ignominiosus, branded with public ignominy, Quint. 7, 1, 8: filia, Dig. 48, 5, 24; cf.: quid eos qui huic ignominioso agmini fuere obvii, existimasse putatis, Liv. 2, 38, 4: quibusdam judiciis damnati ignominiosi fiunt, velut furti, vi bonorum raptorum, etc., Gai. Inst. 4, 182.
    Hence, subst.: ignōmĭnĭōsus, i, m., a person branded with ignominy, one publicly disgraced: nec concilium inire ignominioso fas, Tac. G. 6; Quint. 3, 6, 75; 77; 7, 5, 3.
    In plur.: ignominiosis notas dempsit, Suet. Vit. 8.
  2. II. Of inanim. and abstr. things: ignominiosissimum caput, Tert. Apol. 15: ignominiosa et flagitiosa dominatio, * Cic. Phil. 3, 14, 34: fuga, Liv. 3, 23, 5: dicta (with immunda), Hor. A. P. 247: missio, disgraceful dismissal (of a soldier), Dig. 49, 16, 3.
    Adv.: ignōmĭnĭōsē, ignominiously, disgracefully: pugnare, Eutr. 4, 24; 26.
    Comp.: ab hominibus magis nullis ignominiosius eos tractari, quam a vobis, Arn. 4, 147.
    Sup.: ignominiosissime fugere, Oros. 7, 7 fin.