ignōrantĭa, ae, f. [ignorans, from ignoro], want of knowledge or information, ignorance (mostly post-Aug.; only once in Cic., for Cic. Fl. 20, 46, is a gloss; cf. Klotz, Cic. Lael. 19, 70; syn. ignoratio).
- (α) With gen. obj.: ignorantia loci, * Caes. B. C. 3, 68, 2: locorum, Suet. Galb. 20; cf.: imperii Romani, Tac. A. 1, 59: scripturae, Suet. Calig. 41: discriminis sui, Quint. 6, 1, 47: praeteritae culpae, Ov. H. 20, 189: veri, id. M. 7, 92: recti, Tac. Agr. 1: bonarum rerum, Nep. Ages. 8, 5.
- (β) Absol.: errorem et temeritatem et ignorantiam et opinationem et suspicionem … a virtute sapientiaque removebat, * Cic. Acc. 1, 11, 42: hoc est maximum ignorantiae malum, quod, etc., Quint. 12, 3, 3; 5, 10, 34; cf. id. 7, 2, 40; 7, 4, 14: mutua ignorantia fallentes, Tac. H. 1, 75: sancta ignorantia, quid sit illud quod, etc., id. G. 40: ignorantiā lapsus, Plin. Ep. 10, 59; 10, 97, 1: si debitor meus manumisso dispensatori meo per ignorantiam solverit, liberari eum, Gai. Inst. 3, 160.