Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

proprĭē, adv., v. proprius fin.

prō̆prĭus, a, um, adj. [etym. dub.; perhaps from root prae; cf. prope], not common with others, one’s own, special, particular, proper (class.; cf.: peculiaris, privatus).

  1. I. In gen., opp. communis: nam virtutem propriam mortalibus fecit: cetera promiscue voluit communia habere, Varr. ap. Non. 361, 25: proprium et peculiare, Plin. 7, 25, 26, § 93: tria praedia Capitoni propria traduntur, to him for his own, Cic. Rosc. Am. 8, 21: proprio sumptu edere ludos, Tac. A. 1, 15: propriā pecuniā militem juvare, id. ib. 1, 71: basilicam propriā pecuniā firmare, id. ib. 3, 72 init.; id. H. 2, 84: propria impensa, Just. 12, 11, 1: propriis viribus, Liv. 2, 53: familia, id. 7, 9: libri, Hor S. 1, 10, 64: horreum, id. C. 1, 1, 9: proprio Marte, by his own bravery, Ov. P. 4, 7, 14.
    With pron. poss. (class. and freq.): ut cum ademerit nobis omnia, quae nostra erant propria, ne lucem quoque hanc, quae communis est, eripere cupiat, all that belonged peculiarly to us, Cic. Rosc. Am. 52, 150: suā quādam propriā, non communi oratorum facultate, id. de Or. 1, 10, 44: ut redeas ad consuetudinem vel nostram communem vel tuam solius et propriam, Luc. ap. Cic. Fam. 5, 14, 3: omnia qui jubet esse communia, ne quis civis propriam aut suam rem ullam queat dicere, Cic. Rep 4, 5, 5; id. ap. Non. p. 362: suis propriis periculis parere commune reliquis otium, id. Rep. 1, 4, 7: quod (periculum) autem meum erat proprium, id. Fam. 2, 17, 7; id. Sest. 7, 15; calamitatem aut propriam suam aut temporum queri, Caes. B. C. 3, 20.
    1. B. Opp. alienus, etc., one’s own, peculiar, special, characteristic, personal: tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris, Cic. Sull. 3, 9: reliquae partes quales propriae sunt hominis, id. Fin. 5, 12, 35: id non proprium senectutis est vitium, sed commune valetudinis, id. Sen. 11, 35: libertatem propriam Romani generis, id. Phil. 3, 11, 29: proprium id Tiberio fuit, Tac. A. 4, 19: ira, personal resentment, id. ib. 2, 55.
      As subst.: prō̆prĭ-um, i, n.
      1. 1. Lit., a possession, property: id est cujusque proprium, quo quisque fruitur atque utitur, Cic. Fam. 7, 30, 2: vivere de proprio, Mart. 12, 78, 2.
      2. 2. Trop., a characteristic mark, a sign, characteristic, etc., Cic. Off. 1, 1, 2; 2, 5, 17; Caes. B. G. 6, 23.
  2. II. In partic., peculiar, extraordinary: nisi mihi fortuna proprium consilium extorsisset, Sent. ap. Cic. Fam. 10, 35, 1: superbo decreto addidit propriam ignominiam, Liv. 35, 33.
    1. B. Lasting, constant, permanent, perpetual (class.): illum amatorem tibi proprium futurum in vitā, Plaut. Most. 1, 3, 67; Att. ap. Non. 362, 5: nihil in vitā proprium mortali datum esse, Lucil. ib. 362, 15: alicui proprium atque perpetuum, Cic. Imp. Pomp. 16, 48: perenne ac proprium manere, id. Red. in Sen. 4, 9: parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt, Nep. Thras. 4, 2; Hor. S. 2, 6, 5; cf. id. Ep. 2, 2, 172: deferens uni propriam laurum, id. C. 2, 2, 22; Verg. A. 6, 871: victoriam propriam se eis daturam, lasting, Hirt. B. Afr. 32.
      Comp., Ov. M. 12, 284; id. P. 1, 2, 152; Liv. 4, 27, 3.
      Hence, adv.: proprĭē.
    1. A. Specially, peculiarly, properly, strictly for one’s self (opp. communiter; class.): quod me amas, est tibi commune cum multis: quod tu ipse tam amandus es, id est proprie tuum, Cic. Fam. 9, 15, 1: promiscue toto (Campo Martio), quam proprie parvā parte frui malletis, for yourselves, individually, separately, id. Agr. 2, 31, 85.
    2. B. In partic.
      1. 1. Particularly, in particular: neque publice neque proprie, Cic. Sest. 16, 37.
      2. 2. Especially, eminently, exclusively: mira sermonis, cujus proprie studiosus fuit, elegantia, Quint. 10, 1, 114; cf. Vell. 2, 9, 2.
    3. C. Properly, accurately, strictly speaking, in the proper (not tropical) sense: magis proprie nihil possum dicere, Cic. Phil. 2, 31, 77: illud quidem honestum, quod proprie vereque dicitur, id. Off. 3, 3, 13; Liv. 34, 32; 44, 22: uti verbo proprie, Gell. 9, 1, 8; 2, 6, 5; 7, 11, 2; 16, 5, 1.