Lewis & Short

Parsing inflected forms may not always work as expected. If the following does not give the correct word, try Latin Words or Perseus.

fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.

  1. I. Appellatively (only poet. for furor or rabies): unius ob noxam et furias Ajacis Oï̄lei, Verg. A. 1, 41: ubi concepit furias, i. e. became furious, id. ib. 4, 474: tauri, Mart. 2, 43, 5: canum, Grat. Cyneg. 392: in furias agitantur equae, i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68: auri, the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500: ergo omnis furiis surrexit Etruria justis, in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494: honestae (Sagunti), Stat. S. 4, 6, 84.
    Of things: tranare sonoras Torrentum furias, the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.
  2. II. As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    1. A. Prop.: Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum, Cic. N. D. 3, 18, 46: ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae, id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.
    2. B. Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
          1. (α) Plur.: itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt, Cic. Sull. 27, 76: Furiae Catilinae, id. Par. 4, 1, 27: sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur, Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1: his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc., urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.
          2. (β) Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury.
            So of Clodius: illa furia ac pestis patriae, Cic. Sest. 14, 33; of the same, id. ib. 17, 39; cf. also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores, id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141: hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor, Liv. 21, 10, 11.

Fūrĭus (archaic Fūsius, Quint. 1, 4, 13; Liv. 3, 4 init.; cf. the letter R), a,

  1. I. a Roman family name.
      1. 1. M. Furius Camillus, the deliverer of Rome from the Gauls, Liv. 5, 19 sq.; Cic. Rep. 1, 3; id. Tusc. 1, 37, 90.
      2. 2. M. Furius Bibaculus, a Roman poet of Cremona, a contemporary of Cicero.
      3. 3. A. Furius Antias, a poet, the friend of Q. Lutatius Catulus the elder, Cic. Brut. 35, 132.
      4. 4. L. Furius Philus, consul in the year 618 A.U.C., who is introduced as a speaker in Cicero’s Republic al.
  2. II. Derivv.
    1. A. Fūrĭus (Fūsius), a, um, adj., of or belonging to a Furius (Fusius), Furian (Fusian): data fato quodam Furiae genti Gallica bella, Liv 31, 48, 12: cedo mihi leges Atinias, Furias, Fusias (al. Fufias), Cic. Verr. 2, 1, 42, § 109; so, lex Furia (testamentaria), Gai. Inst. 2, 225; 4, 23 sq.: lex Furia Caninia (de manumissionibus), id. ib. 1, 42; for which: lex Fusia Caninia, Cod. Just. 7, 3.
    2. B. Fūrĭānus a, um, adj., Furian: poëmata, i. e. of the poet A. Furius Antias, Gell. 18, 11, 4.
      Subst.: Fūrĭāni, ōrum, m., the soldiers of M. Furius Camillus, the Furians, Liv. 6, 9, 11.