Lewis & Short

concĭtātor, ōris, m. [concito], one who excites or rouses, a mover, exciter (rare): belli, Hirt. B. G. 8, 38; Tac. H. 3, 2: turbae ac tumultūs, Liv. 25, 4, 10: concitator et instimulator seditionis, Cic. Dom. 5, 11: tabernariorum, id. ib. § 13; absol.: multitudo concitata ipsum concitatorem antecessit, Sen. Ira, 3, 2, 4.