Lewis & Short

captĭo, ōnis, f. [capio].

  1. I. Lit., a catching: pignoris, Gai Inst. 4, 12; 4, 29; cf. Gell. 7, 10, 3: odoris, Lact. Opif. Dei, 10.
    1. B. A seizing, apprehension: domini, Ambros. Ob. Valent. 35.
  2. II. Trop., a deceiving, deception, fraud, deceit, Plaut. Ep. 2, 2, 112; 5, 2, 36; id. Most. 5, 2, 23; id. Truc. 2, 7, 65: si in parvulā re captionis aliquid vererere, Cic. Quint. 16, 53: incidere in captionem, Dig. 4, 1, 1: consilium multis captionibus suppositum, ib. 4, 4, 1; Paul. Sent. 5, 33, 2.
    1. B. Esp. freq. in dialectics, a fallacious argument, a sophism: omnes istius generis captiones eodem modo refelluntur, Cic. Fat. 13, 30: praestigiis quibusdam et captionibus depelli, id. Ac. 2, 14, 45: dialecticae, id. Fin. 2, 6, 17: captiones discutere, id. Ac. 2, 15, 46: metuere, Plaut. As. 4, 1, 45: induere se in captiones, Cic. Div. 2, 17, 41: in captione haerere, Gell. 16, 2, 5: explicare, Cic. Div. 2, 17, 41; id. Brut. 53, 198; cf. id. ib. § 197; id. Att. 10, 15, 2.
    2. C. Meton. (causa pro effectu; cf.: fraudi esse), an injury, a disadvantage: ne quid captioni mihi sit, Plaut. Most. 3, 3, 19 Lorenz ad loc.: mea captio est, si quidem ejus inopiā minus multa ad me scribis, Cic. Att. 5, 4, 4; Dig. 29, 3, 7; 50, 17, 200.