Lewis & Short

vŏcĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [voco].

  1. I. Act., to be wont to call, to call, name (class.): igneus Vertex, quem patrio vocitamus nomine fulmen, Lucr. 6, 298: hanc (Matrem) variae gentesIdaeam vocitant matrem, etc., id. 2, 611: nostri quidem omnes reges vocitaverunt, qui soli, etc., Cic. Rep. 2, 27, 50: has Graeci stellas Hyadas vocitare suerunt, id. poët. N. D. 2, 43, 111: Demetrius qui Phalereus vocitatus est, id. Rab. Post. 9, 23: qui vivum eum tyrannum vocitarant, Nep. Dion, 10, 2: Lipara antea Melogonis vocitata, Plin. 3, 9, 14, § 93; Tac. H. 5, 2.
  2. II. Neutr., to call loudly, call out (very rare): clamor accurrentium, vocitantium, Tac. H. 2, 41.