Lewis & Short

tītillo, āvi, ātum, 1, v. a., to tickle, titillate.

  1. I. Lit.: sensus, Lucr. 2, 429: voluptas, quae quasi titillaret sensus, Cic. Fin. 1, 11, 39; cf. carnem, Tert. Pud. 22 med.: multitudinis levitatem voluptate quasi titillantes, Cic. Off. 2, 18, 63.
  2. II. Trop.: ne vos titillet gloria, Hor. S. 2, 3, 179: maerorem, Sen. Ep. 99, 7: appetentia cum titillatur, Macr. S. 7, 5, 30: titillata voluptas, Aus. Epigr. 108, 15: femina nulla prorsus invidia titillata, Mart. Cap. 2, § 172: his blandimentis titillat animas, Lact. 6, 22, 3; Aug. in Psa. 102, 5, Serm. 154, 4; Leo. M. Serm. 41, 1.
    Absol.: ego titillare non desinam, to amuse myself, Sen. Ep. 113, 21; cf.: per diem noctemque titillari velle, id. Vit. Beat. 5, 4: titillante gulā, Macr. S. 7, 5, 23.