testĭfĭcor, ātus, 1, v. dep. a. [1. testisfacio].
- I. To bear witness, give evidence, attest, testify (class.; esp. freq. in Cic.; cf. testor).
- A. Lit.: haec cum maxime testificaretur, in vincula conjectus est, Cic. Verr. 2, 5, 7, § 17.
With obj.-clause: testificantur illi Quinctium non stitisse, Cic. Quint. 6. 25; testificor, denuntio, ante praedico, nihil M. Antonium, etc., id. Phil. 6, 3, 5; id. de Or. 2, 55, 224; id. Or. 10, 35: licet Te memorem dominae testificere tuae, Ov. A. A. 2, 270.
With rel.-clause: testificaris, quid dixerim aliquando aut scripserim, Cic. Tusc. 5, 11, 33.
Absol.: ut statim testificati discederent, Cic. Caecin. 16, 45.
- B. Transf., to show, demonstrate, exhibit, publish, bring to light, etc.: testificabar sententiam meam, Cic. Att. 8, 1, 2: amorem meum, id. Fam. 2, 4, 2: auctam lenitatem suam, Tac. A. 14, 12: edicto non longam sui absentiam fore, id. ib. 15, 36: antiquas opes. Ov. F. 2, 302: hospitis adventum dei, id. ib. 1, 240; cf.: natalem tuum, id. Am. 1, 8, 94.
- II. To call to witness (rare); deos hominesque amicitiamque nostram testificor, me tibi praedixisse, etc., Cael. ap Cic. Fam. 8, 16, 1; Cic. Att. 10, 9, A. 1: homines, deam, Ov. H. 20, 160; 21, 134: Stygiae numen aquae, id. F. 5, 250.
Hence,
Note: testĭfĭcātus, a, um, in a pass. sense: mihi nota fuit et abs te aliquando testificata tua voluntas omittendae provinciae, made known, averred, exhibited. Cic. Att. 1, 17, 7: mira sed et scaenā testificata loquar, Ov. F. 4, 326.