Lewis & Short

spŭo, ui, ūtum, 3, v. n. and a. [Sanscr. shtiv.; Gr. πτύω; Germ. speien; Engl. spit], to spit, to spit out, spew (very rare; not in Cic.).

  1. I. Neutr.: Antoniam Drusi non spuisse percelebre est, Sol. 1, § 74: ex toto spuere desisse, Cels. 2, 8, § 77: in faciem alicujus, Vulg. Num. 12, 14.
    Esp., as a charm against fascination, etc. (cf. conspuo, I. fin.): veniam a deis petimus spuendo in sinum, Plin. 28, 4, 7, § 35; cf.: qui sputatur morbus, Plaut. Capt. 3, 4, 18 sqq. Brix ad loc.; Schol. Juv. 7, 112 Mayor ad loc.
  2. II. Act.: sicco terram (i. e. pulverem) spuit ore viator Aridus, Verg. G. 4, 97.
    Hence, spūtum, i, n. (acc. to II.).
    1. A. Lit., spit, spittle; sing., Cels. 2, 8 med.; Plin. 28, 4, 7, § 38; plur., Lucr. 6, 1188; Prop. 4 (5), 5, 66; Mart. 2, 26, 2; Petr. 131, 4; Sen. Const. 1, 3.
    2. B. Transf., of a light, thin plate, Mart. 8, 33, 11.