Lewis & Short

sordĭdātus, a, um, adj. [sordidus; cf.: albatus, atratus, from albus, ater, etc.], in dirty clothes, meanly or shabbily dressed.

  1. I. Lit.
    1. A. In gen.: quamquam ego sum sordidatus, frugi tamen sum, * Plaut. As. 2, 4, 90: sordidata et sordida, Ter. Heaut. 2, 3, 56 (shortly before: pannis obsita): servi, Cic. Pis. 27, 67: mancipia, id. Phil. 2, 29, 73.
    2. B. Esp., as a sign of mourning (when a person had lost friends by death, was under accusation, or in distress from any cause): sensi magno opere moveri judices, cum excitavi maestum ac sordidatum senem, Cic. de Or. 2, 47, 195; cf. id. Pis. 41, 99: reus, Liv. 6, 20; 27, 34: Virginius sordidatus filiam suam obsoletā veste in forum deducit, id. 3, 47: expulsi bonis omnibus Romam venerunt, sordidati, Cic. Verr. 2, 2, 25, § 62: turba Aetolorum, Liv. 45, 28: primo diluculo sordidatus descendit ad rostra, Suet. Vit. 15.
  2. * II. Trop., foul, polluted: sordidatissima conscientia, Sid. Ep. 3, 13 fin.