objurgātĭo, ōnis, f. [objurgo], a chiding, reproving, reproof, rebuke, reprehension (class.): objurgatio post turpe factum castigatio; monitio vero est ante commissum, Paul. ex Fest. p. 196 Müll.: ut objurgatio contumeliā careat, Cic. Lael. 24, 89: tum objurgatio, si est auctoritas, tum admonitio quasi lenior objurgatio, id. de Or. 2, 83, 339: objurgationes etiam non numquam incidunt necessariae, in quibus utendum est fortasse et vocis contentione majore et verborum gravitate acriori, id. Off. 1, 38, 136: aut castigatione aut objurgatione dignum putare, id. Att. 3, 10, 3; id. Off. 3, 21, 81: deliciarum, id. Cael. 11, 27: sui, Quint. 11, 3, 49: objurgationes (opp. laudationes), Sen. Ep. 94, 39.