Lewis & Short

2. multo (less correctly mulcto), āvi, ātum, 1, v. a. [1. multa], to punish one with any thing; used mostly of judicial punishment (class.; cf.: punio, animadverto): accusatorem multā et poenā multavit, Cic. Balb. 18, 42: vitia hominum atque fraudes damnis, ignominiis, vinculis, verberibus, exsiliis, morte multantur, id. de Or. 1, 43, 194: imperatorem deminutione provinciae, id. Prov. Cons. 15, 38.
With abl. of that with respect to which the punishment is inflicted: populos stipendio, to sentence them to pay, Cic. Balb. 18, 41: exsules bonis, id. Tusc. 5, 37, 106: aliquem pecuniā, to fine in a sum of money, Nep. Pel. 1, 3: agris, Cic. Agr. 2, 13, 34: Antiochum Asiā, id. Sest. 27, 58: sacerdotio, Suet. Caes. 1: publice armis multati privatis copiis juvere militem, Tac. H. 1, 66: poculo multabitur, Plaut. Stich. 5, 4, 43: aliquem votis (like damnare votis), lit., to punish with his vows, i. e. by granting the object of his vows, Naev. ap. Non. 462, 33: cum ab ipsā fortunā videat hujus consilia esse multata, Cic. Rab. Post. 1, 2: boves iniquitate operis (al. mulcare), to torment, Col. 2, 4, 6.
With dat. of the person for whose benefit: Veneri esse multatum, Cic. Verr. 2, 2, 8, § 21 (in Plaut. Stich. 3, 1, 19, Ritschl reads mulcaverit, but this seems to be corrupt; v. Ritschl ad h. l.).