Lewis & Short

lixa, ae, m. [perh. linquo],

  1. I. a sutler: non lixa sequebatur, Liv. 39, 1: lixae modo sine insignibus, sine lictoribus, profectum, id. 21, 63: lixarum in modum negotiari, id. 5, 8: lixae ac negotiatores, Tac. A. 2, 62.
  2. II. Transf.
    1. A. In plur.: lixae, camp-followers, consisting of sutlers, cooks, servants, etc.: lixas e castris submovit, Val. Max. 2, 7, 2: lixae permixti cum militibus, Sall. J. 44: ne lixae exercitum sequerentur, id. ib. 45: agmini totidem lixas habenti quot milites, Quint. 8, 6, 42; Justin. 38, 10, 2.
    2. B. An attendant on a magistrate, App. M. 1, p. 113, 22.