Lewis & Short

lătĭbŭlum, i, n. [lateo], a hiding-place, lurking-hole, covert, den, of animals.

  1. I. Lit.: cum etiam ferae latibulis se tegant, Cic. Rab. Post. 15, 42: serpens e latibulis, id. Vatin. 2, 4; id. Off. 1, 4, 11: furibunda ferarum, Cat. 63, 54; of men: latibulis occultorum locorum, Cic. Fl. 13, 31: aedium, App. M. 8, p. 215, 26.
  2. II. Trop., a hidingplace, refuge, etc. (syn. receptaculum): latibulum et perfugium doloris mei, Cic. Att. 12, 13, 2: quaerere occepit ex diffidentia latibulum aliquod temeritati, App. Mag. 1, p. 274, 4.