Lewis & Short

jŭvĕnis, is, adj. (comp. juvenior, for the more usual junior, Plin. Ep. 4, 8; App. M. 8, p. 210, 36) [Sanscr. yuvan, young].

  1. I. Adj.: ut juveni primum virgo deducta marito, Tib. 3, 4, 31: est mihi filius juvenis, Quint. 4, 2, 42: juvenes anni, Ov. M. 7, 295: juvenes premere Medos, Juv. 7, 132: ovis juvenis, Col. 7, 3, 6: deus, Calp. Ecl. 7, 6.
    Comp.: toto junior anno, Hor. Ep. 2, 1, 44: dis junioribus permisit ut, etc., Cic. Univ. 13.
  2. II. Subst.: jŭvĕnis, is, comm., one who is in the flower of his or her age (mostly of persons older than adolescentes and younger than seniores, i. e. between twenty and forty years), a young person, a young man, a young woman: infirmitas puerorum, et ferocitas juvenum, et gravitas jam constantis aetatis, Cic. de Sen. 10, 33: simul ac juvenes esse coeperunt, id. Off. 2, 13, 45: aetas juvenum (opp. senum), id. Cat. 19, 67: juvenem egregium praestanti munere donat, Verg. A. 5, 361: juvenes fervidi, Hor. C. 4, 13, 26: nefas si juvenis vetulo non assurrexerat, Juv. 13, 55: telluris juvenes = terrae filios, Hor. C. 2, 12, 7: clamosus juvenem pater excitat, Juv. 4, 191; so, juvenes ipsius consulis, sons, id. 8, 262.
    In comp.: edicitur delectus: juniores ad nomina respondent, Liv. 3, 41, 1; 6, 2, 6: junior (opp. senior), the son, the younger of the name (late Lat.), Ambros. Enar. in Psa. 45, 31: eos (milites) ad annum quadragesimum sextum juniores, supraque eum annum seniores appellavit (Servius Tullius), Gell. 11, 28, 1.
    Fem.: Cornelia juvenis est, Plin. 7, 36, 36, § 122: pulchra, Phaedr. 2, 2, 5; Ov. A. A. 1, 63; amica, Claud. in Eutr. 2, praef. 23.
    1. B. Juvenis (for juventus), the youth, the young men: lectus juvenis, Sil. 4, 219.