Lewis & Short

jurgo, āvi, ātum (ante-class. jurigo, Plaut. Merc. 1, 2, 9; Brix ad Trin. 1, 2, 30), 1, v. n. and a. [from jus, not a compound of ago, v. Ritschl. Opusc. 2, 427].

  1. I. Neutr.
    1. A. To quarrel, brawl, dispute, scold: cedo, quid jurgabit tecum? Ter. Andr. 2, 3, 15: cum Davo egomet vidi jurgantem ancillam, id. ib. 5, 1, 19; Suet. Ner. 5: jurgare igitur lex putat inter se vicinos, non litigare, Cic. Rep. 4, 8, 4 (ap. Non. p. 430): ne jurgares quod, Hor. Ep. 2, 2, 22.
    2. B. To sue at law: apud aediles adversus lenones jurgare (al. jurgari), Just. 21, 5, 7: in proprio foro, Cod. Th. 2, 1, 6; 11, 33, 1.
  2. II. Act., to chide, censure, blame: haec jurgans, Liv. 8, 33; 10, 35: istis Jurgatur verbis, Hor. S. 2, 2, 100.