junctūra, ae, f. [jungo], a joining, uniting; a juncture, joint (poet. and post-Aug.). 
- I.  Lit.: boum, Col. 2, 2 22: genuum, Ov. M. 2, 823: ut umor teneat juncturas, i. e. the commissures, joints, Plin. 16, 40, 79, § 214: quadrato saxo murus ducatur juncturis quam longissimis, Vitr. 5, 12, 6: laterum juncturas fibula mordet, the two ends of the girdle which meet, Verg. A. 12, 274.
- B.  Transf. 
- 1.  Plur., trappings, mountings (post-class.): data et vehicula cum mulabus, et mulionibus, cum juncturis argenteis, Capitol. Ver. 5.
- 2.  A team (postclass.): carruca cum junctura legata, Paul. Sent. 3, 6, 91.
- II.  Trop., a connection: generis, i. e. relationship, consanguinity, Ov. H. 4, 135.
- B.  In partic. 
- 1.  Rhet.: in omni compositione tria sunt necessaria, ordo, junctura, numerus, Quint. 9, 4, 32.
- 2.  Gram., a joining together, compounding: dixeris egregie, notum si callida verbum Reddiderit junctura novum, Hor. A. P. 47.