Lewis & Short

irrītātĭo (inr-), ōnis, f. [1. irrito], an incitement, incentive, provocative, irritation, stimulant (not ante-Aug.).

  1. I. Physical: tenesmos est irritatio ultimae partis directi intestini, Scrib. 142 init.: tamquam edendi irritationes quasdam repertas esse, Gell. 7, 16, 6.
  2. II. Of the feelings or passions.
    1. A. In gen.: ad amicitiam naturalis irritatio, Sen. Ep. 9, 17: vinum multum … irritationem et iram facit, Vulg. Sir. 31, 38.
      With gen. subj.: (feminae) nullis conviviorum irritationibus corruptae, Tac. G. 19.
      With gen. obj.: inesse irritationem animis commutandi sedes, a restless desire, Sen. Cons. ad Helv. 6, 5.
    2. B. Esp., wrath, anger, irritation: animorum, Liv. 31, 14, 6.