Lewis & Short

illăquĕo (inl-), āvi, ātum, 1, v. a. [inlaqueo], to ensnare, take in a snare (cf.: irretio, illigo, implico).

  1. * I. Lit.: volucres, Prud. Cath. 3, 41.
  2. II. Trop., to entrap, entangle (very rare): cur illaquetur hic? Pac. ap. Non. 470, 7 (Trag. Rel. p. 85 Rib.): munera navium Saevos illaqueant duces, Hor. C. 3, 16, 16: illaqueatus jam omnium legum periculis, irretitus odio bonorum omnium, Auct. Harusp. Resp. 4, 7; cf. the preced. art.