Lewis & Short

gĕmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [geminus].

  1. I. Act., to double (class.; syn. duplico).
    1. A. Lit.: favos, Varr. R. R. 3, 16, 32: ructuosus spiritus, Cael. ap. Quint. 4, 2, 123: victoriae laetitiam, Liv. 45, 13: semivocales, Quint. 1, 7, 14: verba, id. 9, 3, 28: decem vitae frater geminaverat annos, i. e. had completed his twentieth year, Ov. Tr. 4, 10, 31: labor geminaverat aestum, id. M. 5, 586: pericula, Tib. 2, 3, 39: facinus, to repeat, Ov. M. 10, 471.
      Absol.: geminabit (sc. pugnum s. plagam) nisi caves, Ter. Ad. 2, 1, 19.
      In part. perf.: tum sole geminato, quod Tuditano et Aquillio consulibus evenerat, ctc., Cic. N. D. 2, 5, 14: verba, id. Part. 6, 21; cf. littera, Quint. 1, 7, 29; 1, 4, 11: victoria, Liv. 1, 25, 11: luctus, id. 40, 55: urbs, id. 1, 13: onus, Quint. 2, 3, 2: vulnus, Ov. M. 12, 257: plausus, Verg. G. 2, 509: consulatus, repeated, Tac. A. 1, 3: invidiam fieri geminati honoris, Liv. 39, 39, 9: honor, augmented, Plin. Pan. 92, 1.
      Poet.: quae postquam aspexit geminatus gaudia ductor Sidonius, i. e. feeling double joy, Sil. 10, 514.
    2. B. Transf., to pair, join, or unite two things together: non ut Serpentes avibus geminentur, tigribus agni, Hor. A. P. 13: geminari legionum castra prohibuit, the encamping of two legions together, Suet. Dom. 7; Stat. S. 1, 2, 239: non acuta Sic geminant Corybantes aera, i. e. strike together, Hor. C. 1, 16, 8.
      In part. perf.: prope geminata cacumina montium, nearly of the same height, Liv. 36, 24, 9.
  2. * II. Neutr., to be double, Lucr. 4, 451.