Lewis & Short

fŭgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. and n. [fugio], to flee eagerly or in haste (mostly ante-class.).

  1. I. Neutr.: ita miserrimus fui fugitando, ne quis me cognosceret, Ter. Eun. 5, 2, 8: Graeci fugitantes, Amm. 15, 9, 5.
  2. II. Act., to flee, avoid, shun (cf. fugio, II.): herum, Plaut. As. 2, 4, 78: amicos senes deditā operā, id. Poen. 3, 1, 5: patrem, Ter. Phorm. 5, 5, 7; cf.: illum amant, me fugitant, id. Ad. 5, 4, 18: quam (puellam) famulae longe, Lucr. 4, 1176: amaracinum fugitat sus et timet omne Unguentum, id. 6, 973: quid illuc est, quod meos te dicam fugitare oculos? Plaut. Capt. 3, 4, 9; cf. id. ib. 13; so, tuum conspectum, Ter. Heaut. 3, 1, 25: fugitant omnes hanc provinciam, Plaut. Capt. 1, 2, 53; 55: qui quaestionem fugitant, bona possident, *Cic. Rosc. Am. 28, 78: fugitant (cornices) iras Palladis, Lucr. 6, 753: necem, Phaedr. 1, 2, 26.
          1. (β) Poet., with inf. (cf. fugio, II. B. 1. β), to avoid, omit or forbear to do any thing: quod aliae meretrices facere fugitant, Ter. Hec. 5, 2, 10: quicumque suos fugitabant visere ad aegros, Lucr. 6, 1235; id. 1, 658.
            Hence, fŭgĭtans, antis, P. a., fleeing, avoiding; with gen.: fugitans litium, Ter. Phorm. 4, 3, 18; Charis. 77 P.