Lewis & Short

flammo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [1. flamma].

  1. I. Neutr., to flame, blaze, burn (poet. and perh. only in the part. pres.): super raros feni flammantis acervos Traicit immundos ebria turba pedes (in the purifications at the Palilia), Prop. 4 (5), 4, 77 (cf. Ov. F. 4, 727 and ib. 781): flammantia lumina torquens (anguis), Verg. G. 3, 433.
  2. II. Act., to inflame, set on fire, burn; in pass. also to burn (poet. and in postAug. prose).
    1. A. Lit.: quaecumque igni flammata cremantur, Lucr. 2, 672: ut interirent aut crucibus affixi aut flammandi, Tac. A. 15, 54: fax nubila flammans, Val. Fl. 1, 568: principio aetherio flammatus Juppiter igni Vertitur, blazing, flaming, Cic. poët. Div. 1, 11, 17.
      1. 2. Transf., of color, to make flame-colored, to color red, to redden: illius roseo flammatur purpura vultu, Stat. Ach. 1, 297; cf.: flammata pudore juventus, Val. Fl. 4, 655: flammata toga, i. e. fiery red, Mart. 5, 19, 12.
    2. B. Trop., to inflame, kindle, incite: sic donis vulgum laudumque cupidine flammat, Sil. 16, 303: juvenem facta ad Mavortia, id. 1, 55: flammantur in hostem cornipedes, Stat. Th. 8, 390: his inter se vocibus instinctos flammavere insuper adlatae litterae, Tac. H. 4, 24: omnes exercitus flammaverat arrogantia venientium a Vitellio militum, i. e. had inflamed with anger, incensed, id. ib. 2, 74; cf.: talia flammato secum dea corde volutans, inflamed, angry mind, Verg. A. 1, 50: sponsae flammatus amore, Val. Fl. 8, 300; Stat. Th. 1, 249.