Lewis & Short

ĕf-fulgĕo, si, 2 (inf. effulgĕre, Verg. A. 8, 677; Claud. VI. Cons. Hon. 546), v. n., to shine or gleam forth, to glitter (not anteAug.).

  1. I. Lit.: nova lux oculis effulsit, Verg. A. 9, 731; cf. Liv. 22, 1; 28, 15; 41, 21: auro Ductores longe effulgent, Verg. A. 5, 133; cf.: auro (fluctus), id. ib. 8, 677: nimbo (Pallas), id. ib. 2, 616 (Forbig. ad loc.; Rib. and Lad. limbo): veste nivea (sacerdos), Sil. 3, 695: ornatu, Tac. A. 13, 13: sol, Vulg. Sirach, 50, 7.
  2. II. Trop.: omnis Graeciae fabulositas ex hoc primum sinu effulsit, Plin. H. N. 4 init.; Liv. 45, 7: audacia aut insignibus effulgens, Tac. H. 4, 29: sensus aliquis argută et brevi sententiă, id. Or. 20; cf. Quint. 10, 6, 5.